Примари - Воплі Відоплясова

Останнім часом я, буває, не сплю,

Я не пишу вірші, а просто лежу.

Я однозначно чую, щось там живе.

То не малечі рух, ні котика писк,

То не фотелі тінь, ні місячний блиск.

Доволі чітко бачу — щось там снує,

Хтось ходить, там бродить косматий хтось промайнув.

Полиці скрип і шурхіт, в кухні возня,

На мить воно замре і знову гульня.

Кричати хочу, та й повітря нема.

То мари, примари, тумани і лиховій

Плетуть, верзуть, горнуть наші думки.

Кохана спить, а я уважно стежу,

Схопити хочу мить, таємну межу,

Де сон і яв ведуть химерний двобій,

Я встану, я вспряну, умить лечу і парю.

Схоплю зорю, а все ж лежу.

Тихий вирій тут і нині ладить наше життя.

Тихий вирій тут і нині ладить наше життя.

Соңғы кездері ұйықтамай қаламын,

Өлең жазбаймын, жатып қалдым.

Мен онда өмір сүретін нәрсені естимін.

Бұл кішкентай қозғалыс емес, мысықтың сықыры жоқ,

Бұл креслоның көлеңкесі де, ай сәулесі де емес.

Мен анық көріп тұрмын - ол жерде бірдеңе жүгіріп жатыр,

Біреу жүр, біреу өтіп бара жатыр.

Сөрелер сықырлап, сыбдырлайды, ас үйдегі шу,

Бір сәт ол тоқтап, қайта ойнайды.

Айғайлағым келеді, ауа жоқ.

Содан кейін арман, елес, тұман және апат

Олар біздің ойымызды тоқиды, өреді, ашады.

Сүйіктім ұйықтап жатыр, мен мұқият қарап отырмын,

Мен сәтті түсіргім келеді, құпия шекара,

Арман мен шындық біртүрлі дуэльге апаратын жерде,

Мен тұрамын, тұрамын, ұшамын және буландырамын.

Мен жұлдызды ұстаймын, бірақ мен жатырмын.

Мұнда және қазір тыныш құйын біздің өмірімізді реттейді.

Мұнда және қазір тыныш құйын біздің өмірімізді реттейді.