Кармен - Воплі Відоплясова

У дальній стороні,

Де чорний птах не пролітав,

Де місяць землю осявав,

Там я блукав.

Де чорне дерево стояло

Без листів, без життя.

Казало серце,

Що знайти тебе я мушу.

Очей-ночей твоїх безмежна даль,

Я тану в ній, але ти — вільна, вільна.

Волосся-вітри в’ють, ріка в безодню ллє,

Повторює луна дарма: «Ти — вільна, вільна,

непостійна».

То я блукав,

То клопоту не мав.

То, часом, гіркий

Буває похід.

Але ти — там, звісно,

Бажана — там.

Конєчно, там, там.

Я вірю, встріну непокірну.

Арғы жағында,

Қара құс ұшпаған жерде,

Ай жер бетінде жарқырап тұрған жерде,

Мен сонда қыдырдым.

Қара ағаш тұрған жерде

Әріптер де, өмір де жоқ.

Жүрек айтты

Мен сені табуым керек.

Көздерің мен түндерің шексіз қашықтықта,

Мен оған еремін, бірақ сен боссың, еркінсің.

Шашын жел соғады, өзен тұңғиыққа құяды,

Жаңғырық бекер қайталайды: «Сен еркінсің, еркінсің,

ұшпа.

Содан мен қыдырдым,

Оның қиналған жоқ.

Бұл кейде ащы

Науқан бар.

Бірақ сен барсың, әрине,

Қалаулы - сонда.

Әрине, сонда, сонда.

Мен тілазарларды кездестіремін деп сенемін.