Дядя Вова - Виталий Аксёнов

Привет, товарищи-друзья, ой, бродяги,

кореша.

Приглашаю, заходите в дом ко мне.

Скоротаем вечерок, помидорчик, огурок,

Дядя Вова вам расскажет о себе.

О себе и о судьбе и о небесах,

О себе и о беде, что я скушал сам.

Зоны детства-интернаты, и палаты,

будто хаты.

Укрывали нашу детскую мечту.

Как нужда теснила детство, я вгрызался

с малолетства.

В беспредельную людскую мерзлоту.

Батя тоже мой в дорогах, всё в железах

да острогах,

Высылал лишь словом ветра мне,

держись.

Мама тож под номерочком, где-то варежки

носочки,

С молоком еёным взял я эту жизнь.

Так вот жили и вскормили на блатных

руках.

Забурили, заклеймили в жутких рудниках.

Я вгонял овец в загоны, загружал грехи

вагоны,

Но не быть другим мне, Господи, прости.

Улеглись дела на плечи, знаю в крысах

не отмечен.

И на общее по мере заносил.

Далека дорога моя-вёрсты, тяжкая

нужда и удача-сёстры.

Только вот с тобой мы браток знали:

слова, дела-единые мосты.

А что теперь в понятьях-на мели встали, жалкие душонки своё взяли.

Временем и бурей повалены наши кресты.

Разошлась судьба кнутами, пишет

жгучими дождями,

Не кино я, брат смотрю, а жизнь живу.

Знаю как нутро полощут, не по книгам,

а на ощупь

И что мне Господь послал в рюкзак

сложу.

Впрочем, ну к чему рассказ, кто чего напел.

Я же с каждым здесь из вас с одной

тарелки ел.

Только что-то вот проколы, едем- разные вагоны.

Да и разные как видно поезда.

До хрена теперь мурчащих, только мало настоящих.

И отцов, дедов забыта правота.

Слава Богу держит сила, эта гниль не зацепила,

Не смотри что однорукий-разгребу.

И сломать меня попробуй, закатай

в асфальт-дорогу,

Я же вылезу, воскресну, доползу.

Ради Веры Православной и детей покой,

Ради Матушки Преславной выну ливер

твой.

Назначай братва мне встречу, за своё

всегда отвечу,

И что выдернуть сумел,-я не отдам.

Хоть в соболях я, баргузинах, хоть

в каретах, лимузинах,

Или тащит меня под руку нужда.

Хоть недугами болею, чем смогу, тем

подогрею.

Но таким же останусь навсегда.

Далека дорога моя-дали, сколько лошадей за этап сняли.

Сколько на муку в жерновах-время,

жгут мне душу грехи-костры.

Ох, и тяжела эта ноша-бремя, палки

в колёса,-мне сучье семя.

Давит сугробами зима всё пуще,

дотянуть бы, брат до весны.

Ломят ветра,-мы теряем лучших,

рваные носы, да больные души.

Но время пришло, брат, поднимать

наши кресты.

Сәлем, достар, о, қаңғыбастар,

көмекші.

Мен сені менің үйіме кіруге шақырамын.

Біз кешті өткіземіз, қызанақ, қияр,

Вова ағай сізге өзі туралы айтып береді.

Өзім туралы, тағдыр және аспан туралы,

Өзім туралы және өзім жеген бақытсыздық туралы.

Балалар интернаттары мен палаталары,

үйлер сияқты.

Бала күнгі арманымызды жасырды.

Толып жатқан балалық шақ керек болғандықтан, мен тістеп алдым

сәби кезінен.

Шексіз адамның мәңгі тоңына.

Менің әкем де жолда, бәрі бездерде

иә түрмелер,

Ол маған желдің бір сөзін ғана жіберді,

күте тұр.

Анам да нөмірдің астында, бір жерде қолғап

шұлықтар,

Оның сүтімен мен бұл өмірді алдым.

Осылайша олар ұры-қарылармен күн көріп, тамақтанды

қолдар.

Бұрғыланған, қорқынышты шахталарда таңбаланған.

Қойларды қораға айдадым, күнәларды жүктедім

вагондар,

Бірақ мен басқаша бола алмаймын, Раббым, мені кешір.

Іс иығына түсті, мен егеуқұйрықтарды білемін

белгіленбеген.

Ал ол генералға мүмкіндігінше әкелді.

Менің жолым алыс, верст, ауыр

мұқтаждық пен бақыт апалы-сіңлілі.

Тек сізбен бірге ағаларды білдік:

Сөз бен іс – бір көпір.

Ал енді түсінетін нәрсе – олар құрдымға кетті, бейшара кішкентай жандар зардап шекті.

Уақыт пен дауыл біздің кресттерімізді құлатты.

Тағдыр қамшымен тарады, деп жазады

жанып тұрған жаңбыр,

Мен кино көрмеймін, бауырым, бірақ өмір сүріп жатырмын.

Мен олардың ішін қалай шаятынын білемін, кітаптар бойынша емес,

бірақ жанасу арқылы

Ал Жаратқан Ие маған рюкзакта не жіберді

Мен оны қоямын.

Әйтсе де, не үшін әңгіме, кім нені ән айтты.

Мен сіздердің әрқайсысыңызбен біргемін

табақтар жеді.

Мұнда тек бірдеңе тесіп кетеді, біз барамыз - әртүрлі машиналар.

Иә, және, шамасы, әртүрлі пойыздар.

Енді міңгірлейді, тек бірнеше нақтылар.

Ал әке, ата, дұрыстық ұмытылады.

Құдайға шүкір күші бар, бұл шірік ұстамады,

Мына бір қарулы тырмаға қарамаңыз.

Және мені сындыруға тырысыңыз, орап алыңыз

асфальт жолға,

Мен шығамын, тұрамын, жорғалаймын.

Православие сенімі мен балалары үшін бейбітшілік,

Даңқты ана үшін бауыр шығарамын

сіздің.

Менімен кездесуге келіңіздер, ағайындар

Мен әрқашан жауап беремін

Ал мен нені жұлып алдым, мен бас тартпаймын.

Мен бұлғында болсам да, Баргузиндер, тіпті

вагондарда, лимузиндерде,

Немесе қажеттілік мені қолтығымнан сүйрейді.

Мен аурудан зардап шегетін болсам да, мүмкін емес

жылыту.

Бірақ мен мәңгілікке сол қалпында қаламын.

Менің жолым алыс, сахнаға қанша жылқы шығарыпты.

Диірмендегі ұн қанша тұрады - уақыт,

күнәлар-оттар жанымды өртеп жібереді.

О, бұл ауыр жүк, таяқтар

дөңгелектерге, - Мен қаншық тұқыммын.

Қыс мезгілінде қар үйінділері барған сайын,

Көктемге дейін шыда, ағайын.

Жел соғып жатыр, біз ең жақсысын жоғалтамыз,

жұлынған мұрындар, ауру жандар.

Бірақ көтерудің уақыты келді, ағайын

біздің кресттер.