Жизнь — игра - Тимати, Дмитрий Климашенко

Небо затянули плотно тучи холодно сегодня, хоть бы лучик.

Согрев, пробежал в моё окно, но на улице пасмурно и темно.

Допиваю вино, беру мобильный, вижу смс от своей любимой.

Она пишет: «Милый, я так скучаю я без тебя, здесь одна погибаю».

Это моя вина, она там одна, а я на гастролях, между нами стена.

Из моего окна вижу Крещатник сотни огней.

Я устал, хватит!

Мысли о ней.

Да, пошло всё к чёрту!

К чёрту гастроли, концерты, работу!

Я не могу жить без неё, жди, скоро буду, солнце моё.

Быстро из номера вниз по лестнице, через ресенпшн, я на улице.

Там давно лимузин меня ждёт, нет, не на концерт, а в аэропорт.

Директор рвёт телефона динамики, организаторы мечутся в панике,

Я сажусь на рейс Киев-Москва, похоже, что Тимати сошёл с ума.

Припев:

Я больше не могу, с тобою быть хочу, скажи мне, чья вина, я один и ты одна.

К тебе опять лечу воплотить свою мечту, но жизнь играет в игру, не обмануть нам

судьбу.

Жизнь-игра, моя игра.

Жизнь-игра, моя игра.

Три с половиной часа без сна я прилетаю, в Москве зима.

По дороге в машине смотрю на кольцо сейчас подарю, и женюсь, и всё.

Свадьбу сыграем через три недели в разгар сезона в Куршавеле,

Лето в Монте-Карло, Сан Тропе всё это крутилось в голове.

Я плыл по ночной Москве прямо к тебе, сквозь хлопья снега в пустоте,

Сквозь сотни блоков спальных районов, по дороге взял букет белых пионов.

Белый — твой любимый цвет, «да» — твой ответ.

Я просто зайду и скажу «Привет», нет, я вбегу, закричу «Сюрприз».

А ты завизжишь, побежишь ко мне вниз, всё, остановись, шофёр, домой.

Три часа ночи ты сам не свой, со мной всё нормально, я иду домой сделать её

своей женой.

Белый мерседес стоит у дома рядом чёрный бумер незнакомый.

Whose?

Самое главное, что она сейчас дома, а этот бумер, наверно, её знакомой.

Подхожу, вставляю ключ в замок дверь открыта, что за странный звук?

Полумрак, вокруг свечи, благовония, я теряю дар речи.

Она не готовилась к этой встрече не знала, что я буду в этот вечер.

В голове мелькают сотни картинок и вдруг я вижу пару чужих ботинок.

Резко очень сильно сжимает желудок я достаю ствол: «Держись, ублюдок!»

Как она могла?

Ну, держись, ублюдок.

Припев:

Я больше не могу, с тобою быть хочу, скажи мне, чья вина, я один и ты одна.

К тебе опять лечу воплотить свою мечту, но жизнь играет в игру, не обмануть нам

судьбу.

Жизнь-игра, моя игра.

Жизнь-игра, моя игра.

Дальше тихо крадусь по лестнице, моя сталь готова к действию.

Этот коридор приведёт меня к бедствию, пох*й на всё, я хочу видеть бестию.

Спальна, кровать, на ней моя чика, сверху на нём стонет дико.

Я захожу прямо без стука: «Танго втроём станцуем, сука?»

Ты предала меня, грязная шлюха, два патрона ей пряо в брюхо,

Дальше хватаю его прямо за ухо: «Ты знал, чья она?!

Получи опелуху».

Он упал, сразу заныл, чтобы я его отпустил.

«Я её тренер!»

— он молил на коленях — «Не убивай, у меня день рождение!»

А, день рождение, так чтож ты молчал, отмечаете, что не позвал?

Ладно, получи мой подарок, он здесь сталь и порох, гремучая смесь.

Открой-ка рот, закрой глаза, пора тебе на небеса.

«Господи Боже да чтож я наделал?

Что творил я сам не ведал.

Сто лет теперь

гореть в аду»

Я шептал, находясь в бреду.

Медленно опустился на пол с ней на руках,

и заплакал,

Одел ей кольцо, целовал руки-ноги, взвод ОМОНА уже был на пороге.

Мгновенная мысль: «Зачем дальше жить?

Мне незачем, не с кем, кого мне любить?

Зачем мне быть?

Куда мне плыть?

Надеюсь мои люди мне смогут простить.

Припев:

Я больше не могу, с тобою быть хочу, скажи мне, чья вина, я один и ты одна.

К тебе опять лечу воплотить свою мечту, но жизнь играет в игру, не обмануть нам

судьбу.

Жизнь-игра, моя игра.

Жизнь-игра, моя игра.

Аспанды қалың бұлт басқан, бүгін күн суық, тіпті сәуле.

Жылығаннан кейін ол менің тереземнен жүгірді, бірақ сыртта бұлтты және қараңғы болды.

Шарапымды бітіремін, ұялы телефонымды аламын, сүйіктімнен смс келеді.

Ол былай деп жазады: «Қымбаттым, мен сені қатты сағындым, мен мұнда жалғыз өліп жатырмын».

Бұл менің кінәм, ол сонда жалғыз, ал мен гастрольдемін, арамызда қабырға бар.

Терезеден мен Кресчатниктегі жүздеген шамдарды көремін.

Мен шаршадым, жетеді!

Ол туралы ойлар.

Иә, бәрі тозаққа кетті!

Гастрольдер, концерттер, жұмыс - тозаққа!

Мен онсыз өмір сүре алмаймын, күте тұр, мен жақында боламын, күнім.

Бөлмеден баспалдақпен, қабылдау бөлмесінен жылдам түсіп, мен көшедемін.

Онда мені лимузин көптен бері күтті, жоқ, концертке емес, әуежайға дейін.

Директор телефонның динамигін сындырды, ұйымдастырушылар үрейленіп,

Мен Киев-Мәскеу рейсіне отырдым, Тимати есінен танып қалған сияқты.

Хор:

Мен енді шыдай алмаймын, сенімен бірге болғым келеді, кімнің кінәсі екенін айт, мен жалғызбын, сен жалғызсың.

Мен саған арманымды орындау үшін қайта ұшып барамын, бірақ өмір ойын ойнайды, біз алдай алмаймыз

тағдыр.

Өмір – ойын, менің ойыным.

Өмір – ойын, менің ойыным.

Үш жарым сағат ұйықтамай келдім, Мәскеуде қыс.

Машинада келе жатып сақинаға қараймын, енді беремін, үйленемін, болды.

Біз үш аптадан кейін Куршевелде маусымның шыңында үйлену тойын ойнаймыз,

Монте-Карлодағы жаз, Сент-Тропес, мұның бәрі менің ойымда айналды.

Мен түнде Мәскеу арқылы тікелей саған, қуыстағы қар түйіршіктері арқылы жүздім,

Жүздеген блоктар ұйықтау алаңдары арқылы жол бойында мен ақ пион гүлінің шоғын алдым.

Ақ - сіздің сүйікті түсіңіз, иә сіздің жауабыңыз.

Мен ішке кіріп «Сәлеметсіз бе, жоқ, мен жүгіріп кіріп, «Тосын» деп айқайлаймын.

Ал сен шырылдап, маған жүгіріп кел, болды, тоқта, жүргізуші, үйге қайт.

Түнгі сағат үште сен өзің емессің, менде бәрі жақсы, мен үйге барамын.

әйелі арқылы.

Ақ Мерседес үйде бейтаныс қара бумердің қасында тұр.

Кімнің?

Ең бастысы, ол қазір үйде, ал бұл бумер оның досы шығар.

Мен жоғары көтерілемін, кілтті құлыпқа кіргіземін, есік ашық, бұл қандай дыбыс?

Ымырт, шырақ төңірегінде, хош иісті зат, Мен үнсіз қалдым.

Ол бұл кездесуге дайындалмады, менің сол кеште болатынымды білмеді.

Жүздеген суреттер менің басымнан өтіп, кенет біреудің аяқ киімін көрдім.

Асқазанды күрт, өте қатты қысады, мен бөшкені шығарамын: «Ұстаңыз, бейбақ!»

Ол қалай алды?

Кәне, күте тұрыңыз, анашым.

Хор:

Мен енді шыдай алмаймын, сенімен бірге болғым келеді, кімнің кінәсі екенін айт, мен жалғызбын, сен жалғызсың.

Мен саған арманымды орындау үшін қайта ұшып барамын, бірақ өмір ойын ойнайды, біз алдай алмаймыз

тағдыр.

Өмір – ойын, менің ойыным.

Өмір – ойын, менің ойыным.

Содан кейін мен баспалдақпен үнсіз көтерілемін, менің болатым әрекетке дайын.

Бұл дәліз мені апатқа апарады, блять, мен аңды көргім келеді.

Жатын бөлме, кереует, оның үстінде менің чикам жатыр, оның үстінде ыңырсып жатыр.

Тықылдатпай тіке кіремін: «Танго билейік, қаншық?».

Сен маған опасыздық жасадың, лас жезөкше, оның ішінде екі раунд,

Сосын дәл құлағынан ұстап: «Ол кімдікі екенін білдің бе?!

Ашуланыңыз».

Ол құлап кетті, мен оны жібергенім үшін бірден ыңылдады.

«Мен оның жаттықтырушысымын!»

– деп тізерлеп жалынады – «Өлтірме, менің туған күнім!

Туған күнің, неге үндемедің, қоңырау шалмағаныңды байқадың ба?

Жарайды, менің сыйлығымды ал, бұл жерде болат пен мылтық, жарылғыш қоспа.

Аузыңды аш, көзіңді жұм, жәннатқа барар кезің.

«Раббым, мен не істедім?

Не істеп жүргенімді білмедім.

Енді жүз жыл

тозақта жану»

— деп сыбырладым мен сандырақтап.

Оны құшағында баяу еденге батты,

және жылады

Оған сақина тағып, аяқ-қолын сүйді, табалдырықта ОМОН взводы болды.

Лезде ойланды: «Неге өмір сүруді жалғастыру керек?

Маған керегі жоқ, ешкім жоқ, кімді сүйейін?

Неліктен мен болуым керек?

Қайда жүзуім керек?

Менің халқым мені кешіреді деп үміттенемін.

Хор:

Мен енді шыдай алмаймын, сенімен бірге болғым келеді, кімнің кінәсі екенін айт, мен жалғызбын, сен жалғызсың.

Мен саған арманымды орындау үшін қайта ұшып барамын, бірақ өмір ойын ойнайды, біз алдай алмаймыз

тағдыр.

Өмір – ойын, менің ойыным.

Өмір – ойын, менің ойыным.