Ghosts - Thränenkind

This won’t ever be a call to arms.

Although I want to burn this city down.

Erase this pressure from our hearts

and find an anchor in this fast paced world.

But no place can keep me confident,

when those people or so called friends make me despise myself.

Has it ever been something more than scratching the surface?

Will it ever be someting more than scratching the surface?

When will we finally realize,

that there is no need to be afraid of what is beneath the ocean’s surface.

«You cannot swim for new horizons until you have courage

to lose sight of the shore.»

If things were better in the past why did we let them slip away?

I should let go of my ghosts and try to focus on our new utopia!

Бұл ешқашан жарақ шақыру болмайды.

Мен бұл қаланы өрткім келеді.

Бұл қысымды жүрегімізден өшіріңіз

және осы жылдам әлемде зәкірді табыңыз.

Бірақ мені ешбір орын сенімді сақтай алмайды,

сол адамдар немесе достар деп   мен өзімді жексұрын                   өзімді  мен    өзімді  кемсітетін  кезде.

Бұл бетті сызудан басқа нәрсе болды ма?

Бұл бетті сызудан да артық бола ма?

Біз қашан түсінеміз,

мұхит астындағы нәрседен қорқудың қажеті жоқ.

«Сіз батылдық танытпайынша, жаңа көкжиектерге жүзе алмайсыз

жағадан көрінбей қалу.»

Егер бұрын бәрі жақсы болса, неге біз оларды тастап кеткенімізге неге жол бердік?

Мен өз елестерімді жіберіп, жаңа утопиямызға назар аударуым керек!