Give Us The Rope - The Protomen

Give us his hands!

Give us his feet!

Give us the doctor!

Give us the rope!

The car maneuvered slowly through the sea of people

Give us a grave!

Give us a shovel!

Give us a marker!

Give us the doctor!

Give us the rope!

Give us the doctor!

Give us the rope!

Light and his police escort slowly moved south through the streets of the city.

The commotion of the crowd finally faded in the distance.

With every man,

woman and child at the courthouse, the streets they traveled were empty and

deserted.

Knowing that the crowd would surely be following, they accelerated

rapidly towards the old train station.

Light’s only chance was to get out of

town

The station was oddly quiet.

Vacant.

In the distance, however, he could hear

the crowd advancing.

Following.

A crushing fear overcame his crippling apathy.

He quickly stepped from the platform to the waiting train.

It was completely

empty.

The doors shut and the engine hissed and pulled away from the station.

Light looked across the skyline to the tower he’d helped create.

His gaze climbed to the top and stopped at the giant screen.

Albert’s face was

screaming at the crowd.

Whipping them into a frenzy.

This was his city now

Light was gone

His name destroyed

His work stolen

His love murdered

But the city…

The city was alive

Оның қолдарын беріңіз!

Бізге оның аяғын беріңіз!

Бізге дəрігерді беріңіз!

Бізге арқан беріңіз!

Көлік адамдар теңізінде баяу маневр жасады

Бізге ауыр!

Бізге күрек беріңіз!

Бізге маркер  беріңіз!

Бізге дəрігерді беріңіз!

Бізге арқан беріңіз!

Бізге дəрігерді беріңіз!

Бізге арқан беріңіз!

Лайт пен оның полицейлері қала көшелерімен оңтүстікке қарай баяу қозғалды.

Көпшіліктің дүбірі алыстан сейілді.

Әр еркекпен,

сот ғимаратында әйел мен бала, олар саяхаттаған көшелер бос және

қаңырап қалған.

Жиналған жұрттың міндетті түрде  артынан  келетінін біліп, олар жылдамдады

тез ескі вокзалға қарай.

Жарықтың жалғыз мүмкіндігі одан шығу болды

қала

Станция біртүрлі тыныш болды.

Бос.

Алыстан ол естиді

тобыр алға жылжуда.

Бақылау.

Қатты қорқыныш оның немқұрайлылығын жеңді.

Ол перроннан күту пойызына тез басты.

Бұл толығымен болды

бос.

Есіктер жабылып, мотор ысқырып, станциядан шығып кетті.

Жарық аспан сызығы арқылы өзі жасауға көмектескен мұнараға қарады.

Оның қарап шығуы жоғарғы жағына көтеріліп, алып экранға тоқтады.

Альберттің жүзі болды

көпшілікке айқайлау.

Оларды құтыру.

Бұл енді оның қаласы болды

Жарық сөніп қалды

Оның аты жойылды

Оның жұмысы ұрланған

Оның махаббаты өлтірілді

Бірақ қала…

Қала тірі болды