Времена не выбирают - Татьяна Никитина, Сергей Никитин

Времена не выбирают,

В них живут и умирают.

Большей пошлости на свете

Нет, чем клянчить и пенять.

Будто можно те на эти,

Как на рынке, поменять.

Что ни век, то век железный.

Но дымится сад чудесный,

Блещет тучка;

я в пять лет

Должен был от скарлатины

Умереть, живи в невинный

Век, в котором горя нет.

Ты себя в счастливцы прочишь,

А при Грозном жить не хочешь?

Не мечтаешь о чуме

Флорентийской и проказе?

Хочешь ехать в первом классе,

А не в трюме, в полутьме?

Что ни век, то век железный.

Но дымится сад чудесный,

Блещет тучка;

обниму

Век мой, рок мой на прощанье.

Время — это испытанье.

Не завидуй никому.

Крепко тесное объятье.

Время — кожа, а не платье.

Глубока его печать.

Словно с пальцев отпечатки,

С нас — его черты и складки,

Приглядевшись, можно взять.

(Александр Кушнер. Канва.

Ленинградское Отделение,

«Советский Писатель», 1981.)

Уақыт таңдамайды

Олар оларда өмір сүреді және өледі.

Дүниедегі арсыздық көбірек

Жоқ, жалынып, кінәлаудан гөрі.

Осыларға баруға болатын сияқты

Нарықтағы сияқты, өзгеріңіз.

Қай заман болса да, темір дәуірі.

Бірақ керемет бақ түтіндейді,

Бұлт жарқырайды;

мен бес жасымда

Скарлатинадан болуы керек еді

Өл, жазықсыз өмір сүр

Қайғы жоқ заман.

Бақытты боласың өзің оқисың,

Грозныйдың астында тұрғың келмей ме?

Оба туралы армандамаңыз

Флоренция және алапес?

Сіз бірінші класта мінгіңіз келе ме?

Ал трюмде, жартылай қараңғыда емес пе?

Қай заман болса да, темір дәуірі.

Бірақ керемет бақ түтіндейді,

Бұлт жарқырайды;

құшақтау

Ғасырым, қоштасқан жартасым.

Уақыт – сынақ.

Ешкімді қызғанба.

Қатты құшақтау.

Уақыт көйлек емес, тері.

Оның мөрі терең.

Саусақ іздері сияқты

Бізден - оның ерекшеліктері мен қатпарлары,

Жақынырақ қарасаңыз, алуға болады.

(Александр Кушнер. Кенеп.

Ленинград филиалы,

«Советский писатель», 1981 ж.)