Пароход - Татьяна Никитина, Сергей Никитин

Не тает ночь, и не проходит,

А на Оке, а над Окой

Кричит случайный пароходик —

Надрывный, жалостный такой.

Надрывный, жалостный такой.

Никак тоски не переборет,

Кричит в мерцающую тьму.

До слёз, до боли в переборках

Черно под звёздами ему.

Он знает, как они огромны

И как беспомощно мелки

Все пароходы, все паромы,

И пристани, и маяки.

Кричит!.. А в нём сидят студентки,

Старуха дремлет у дверей,

Храпят цыгане, чьи-то детки

Домой торопятся скорей.

И как планета многолюден,

Он прекращает ерунду

И тихо шлёпает в Голутвин,

Глотая вздохи на ходу.

Не тает ночь и не проходит,

А на Оке, а над Окой

Кричит случайный пароходик —

Надрывный, жалостный такой.

Түн ерімейді, өтпейді,

Окада да, Оканың үстінде де

Кездейсоқ пароход айғайлайды -

Тәкаппар, аянышты.

Тәкаппар, аянышты.

Ешбір сағыныш жеңбейді

Жарқыраған қараңғылыққа сайрап.

Көз жасына, қалқалардағы ауырсынуға

Оған жұлдыздар астындағы қара.

Ол олардың қаншалықты үлкен екенін біледі

Және қандай дәрменсіз кішкентай

Барлық кемелер, барлық паромдар,

Мариналар мен маяктар.

Айғайлап!.. Онда студенттер отыр,

Есік алдында кемпір ұйықтап жатыр,

Сығандар қорылдайды, біреудің балалары

Тезірек үйге асығыңыз.

Ал планета толып жатқанда,

Ол бос сөзді тоқтатады

Голутвинге үнсіз ұрады,

Жолда жұтынып күрсінеді.

Түн ерімейді және өтпейді,

Окада да, Оканың үстінде де

Кездейсоқ пароход айғайлайды -

Тәкаппар, аянышты.