La Maritza - Sylvie Vartan

La Maritza c’est ma rivière

Comme la Seine est la tienne

Mais il n’y a que mon père

Maintenant qui s’en souvienne

Quelquefois

De mes dix premières années

Il ne me reste plus rien

Pas la plus pauvre poupée

Plus rien qu’un petit refrain

D’autrefois:

La la la la…

Tous les oiseaux de ma rivière

Nous chantaient la liberté

Moi je ne comprenais guère

Mais mon père, lui, savait

Ecouter

Quand l’horizon s’est fait trop noir

Tous les oiseaux sont partis

Sur les chemins de l’espoir

Et nous on les a suivis

A Paris

De mes dix premières années

Il ne reste plus rien… rien

Et pourtant les yeux fermés

Moi j’entends mon père chanter

Ce refrain:

La la la la

Марица - менің өзенім

Сена сенікі болғандықтан

Бірақ бұл жерде менің әкем ғана

Енді кімнің есінде

Кейде

Менің алғашқы он жылым

Менде ештеңе қалмады

Ең кедей қуыршақ емес

Кішкене хордан басқа ештеңе жоқ

Бұрын:

Ла ла ла ла…

Менің өзендегі барлық құстар

Азаттықты жырладық

Мен әрең түсіндім

Бірақ әкем білетін

Тыңдау

Көкжиек тым қараңғыланған кезде

Барлық құстар жоғалып кетті

Үміт жолында

Ал біз олардың соңынан ердік

Парижде

Менің алғашқы он жылым

Ештеңе қалмады...ештеңе

Сонда да көзім жұмылып

Мен әкемнің ән айтқанын естимін

Бұл хор:

Ла ла ла ла