Реквием - Сплин

Мама больше не позвонит.

Я не жду звонка

Я сижу на корточках, как зека

Я курю косяк.

У меня тоска

Мама больше не позвонит.

Увы, это факт

У меня над домом приспущен флаг

Из всех слов остаются лишь блин и фак

Мама больше не позвонит.

Впервые за столько лет

В моей трубке не раздастся её привет

Она больше не спросит, съел ли я свой обед

Она больше не скажет, что у неё всё окей

Только каблук надо бы посадить на клей

И что когда наконец мы приедем к ней

Она больше не спросит, как там моя семья

Часто ли видят меня мои сыновья

Она больше не скажет спокойной ночи, отходя ко сну

Она больше не будет украдкой плакать по моему отцу

Мама больше не позвонит.

Темнеет в окне

Никогда мы больше не поедем к ней

Больше не будет дней рождения, Новых Годов

Дней Победы, парадов, салютов, криков ура

Мама больше не позвонит.

Она умерла

Анам енді хабарласпайды.

Мен қоңырауды күтпеймін

Мен сотталған адамдай шалқалап отырмын

Мен буын темекі шегемін.

Менде сағыныш бар

Анам енді хабарласпайды.

Әттең, бұл факт

Менің үйімнің үстінде жартылай ілулі ту бар

Барлық сөздерден тек құймақ пен фак қалады

Анам енді хабарласпайды.

Осыншама жылдар ішінде бірінші рет

Оның сәлемі телефоныма шырылдамайды

Түскі асымды жедім бе, ол енді сұрамайды

Ол енді жақсымын деп айтпайды

Желімге тек өкшесін қою керек

Бұл біз оған ақыры келгенде

Ол енді менің отбасымның жағдайын сұрамайды

Менің ұлдарым мені жиі көреді

Ол енді ұйықтағанда қайырлы түн демейді

Ол енді әкем үшін ұрланып жыламайды.

Анам енді хабарласпайды.

Терезеде қараңғы болып барады

Біз оған енді ешқашан бармаймыз

Енді туған күн, Жаңа жыл болмайды

Жеңіс күндері, шерулер, сәлемдесулер, лебіздер

Анам енді хабарласпайды.

Ол қайтыс болды