Под сурдинку - Сплин

Хочу отдохнуть от сатиры, у лиры моей

Есть тихо дрожащие, лёгкие звуки

Усталые руки на умные струны кладу

Пою и в такт головою киваю

Хочу быть незлобным ягнёнком, ребёнком

Которого взрослые люди дразнили и злили,

А жизнь за чьи-то чужие грехи

Лишила третьего блюда

Васильевский остров прекрасен, как жаба в манжетах

Отсюда, с балконца, омытый потоками солнца

Он весел, и грязен, и ясен как старый маркер

Над ним углублённая просинь зовёт, и поёт, и дрожит

Задумчиво осень последние листья желтит срывает

Бросает под ноги людей на панель,

А в сердце не смолкнет свирель:

Весна опять возвратится!

О, нежная спячка медведя, сосущего пальчики лап

Твой девственный храп желанней лобзаний прекраснейшей леди

Как молью изъеден я сплином, посыпьте меня нафталином

Сложите в сундук и поставьте меня на чердак

Пока не наступит весна

Мен лирамен сатирадан үзіліс алғым келеді

Тыныш дірілдеген, жеңіл дыбыстар естіледі

Шаршаған қолдарымды ақылды жіптерге қойдым

Мен ән айтып, ырғаққа басымды изем

Мен жұмсақ қозы болғым келеді, балақай

Үлкендер кімді мазақтап, ашуландырды,

Ал біреудің күнәсі үшін өмір

Үшінші курстан айырылды

Васильевский аралы манжеттердегі бақадай әдемі

Осы жерден, балконнан, күн ағындарымен жуылады

Ол көңілді және лас және ескі маркер сияқты анық

Үстінде көкшіл қоңырау шалып, ән салып, дірілдейді

Ойлы күз соңғы жапырақтарды сарғайтады

Панельдегі адамдардың аяғының астына тастайды,

Ал жүректе сыбызғы тоқтамайды:

Көктем қайтадан оралады!

О, саусақтарын сорған аюдың нәзік ұйқысы

Ең әдемі ханымның сүйісінен гөрі пәктік қорылдауыңыз ұнайды

Көбелектей, көкбауыр жедім, маған көбелек себіңіз

Кеудеге бүктеп, мені шатырға қойыңыз

Көктем келгенше