Всадники - Сергей Никитин, Татьяна Никитина

Надпись на камне

Ученикам 33-й московской школы, придумавшим слово «арбатство»

Пускай моя любовь, как мир, стара, —

лишь ей одной служил и доверялся.

Я — дворянин с арбатского двора,

своим двором введенный во дворянство.

За праведность и преданность двору

пожалован я кровью голубою.

Когда его не станет, я умру,

пока он есть — я властен над судьбою.

Молва за гробом чище серебра

и вслед звучит музыкою прекрасной…

Но не спеши, фортуна, будь добра,

не выпускай руки моей несчастной.

Не плачь, Мария, радуйся, живи,

по-прежнему встречай гостей у входа…

Арбатство, растворенное в крови,

неистребимо, как сама природа.

Когда кирка, бульдозер и топор

сподобятся к Арбату подобраться,

и правнуки забудут слово «двор» —

согрей нас всех и собери, арбатство.

Тастағы жазу

«Арбат» сөзін ойлап тапқан 33-ші Мәскеу мектебінің оқушыларына

Менің махаббатым, дүние сияқты, қартайсын,

Ол жалғыз оған қызмет етті және сенді.

Мен Арбат сотының дворянмын,

сарайы дворяндарға таныстырды.

Әділдік пен сотқа берілгендігі үшін

Маған көк қан берілді.

Ол кеткенде мен өлемін,

ол бар болғанша, мен тағдырдың бақылауындамын.

Қабірден кейінгі өсек күмістен де таза

және одан кейін әдемі музыка естіледі ...

Бірақ асықпаңыз, сәттілік, мейірімді болыңыз,

менің байғұс қолымды жіберме.

Жылама, Мария, қуан, өмір сүр,

әлі де кіре берісте қонақтарды қарсы алады ...

Қанда еріген арбатизм,

табиғаттың өзі сияқты жойылмайтын.

Пикас, бульдозер және балта кезде

олар Арбатқа жақындай алады,

ал шөберелер «аула» деген сөзді ұмытады -

бәрімізді жылытып, жинап бер, арбатство.