Павешаным у 1863 г. - Sciana

Калі ідуць на абардаж,

І поўніць полымя прасцяг

Да верху мачты — экіпаж

Цвікамі прыбівае сцяг.

Даўно здалася — нават сталь,—

І толькі зараз — мы памром

Пад сцягам, што ў прадонні хваль

Знікае разам з караблём.

Ў крыві краіны нашай бель,

Прыходзіць час смяротных сноў,

І нашай волі карабель,—

Няскораны,— ідзе на дно.

І сёння ў вечны наш працяг,

У неба на світанні дня

Уздымуць нас, як волі сцяг,

Якога й богу нельга зняць.

Отырғызу кезінде,

Ал жалын кеңістігіне толы

Діңгек басына — экипаж

Ту шегемен шегеленген.

Мен баяғыда бас тарттым - тіпті болат, -

Енді ғана - біз өлеміз

Толқындардағы тудың астында

Кемемен бірге жоғалады.

Еліміздің қанында ақ,

Ажал армандарының уақыты келеді

Ал біздің еркіміздегі кеме,—

Жеңілмеді - түбіне дейін барады.

Ал бүгін мәңгілік біздің жалғасы,

Таң атқанда аспанға

Олар бізді тудай көтереді,

Қандай құдай жойылмайды.