Миф - Птаха

Листвою золоченной оплакиваем лето,

Сдувая память добрых дней дождем и легким ветром.

Земля напьется вдоволь, в цвета окрасит ветви,

И до краев наполнят небом жизни реки.

А я останусь тут, мечтая о полетах.

Вдыхая север носом, почувствую свободу.

Откину грусть я прочь, и улыбнусь восходу.

Пусть все рычат мне в спину, ведь это их порода.

Я вспомню вдруг отца, улыбку своей мамы.

Друзей своих, как я куражил с ними спьяну,

Смех дочки нежной, который расжигал надежду.

Я скину прочь с себя всю грузную одежду.

Останусь в легкой майке, пусть дождик лечит раны.

Я встану на колени, подумаю о храме.

Я попрошу Христа, пусть душу успокоит,

Пусть стану я смиренным, оставшись хулиганом.

А сердце вдруг кольнет от криков дикой стаи,

Что улетая прочь, вернуться обещает.

Я прикурю седой, оставшись на диване,

Ведь в городе моем свободы не бывает.

Припев:

Мы всех тех, кто не с нами, оставим во снах.

Будем ждать, как растают снега на сердцах.

Людей я не знаю, куда же мне идти,

Ведь в городе моем свобода — это миф.

Октябрьский дождик, слепой и наивный,

И память о прошлом прибавила сил мне.

В желтый выкрашены бульвары и авеню.

И птицы косяками улетели на юг.

На лице улыбка, долой предрассудки.

Играет скрипка в душе 90 суток.

Но это временная боль, духовные муки.

Скоро дикие ливни сменят дикие вьюги.

Пора платить по счетам.

Нутро просит,

Чтобы я бросил алкоголь и папиросы.

И остро встал вопрос о самом главном.

Это не просто, но лишь бы поздно не стало.

Моя страна устала, уснули проспекты.

Места пъедестала пустуют, а в клетках

Ютится народ, свою осень коротая.

Ведь в городе моем свободы не бывает.

Припев:

Мы всех тех, кто не с нами, оставим во снах.

Будем ждать, как растают снега на сердцах.

Людей я не знаю, куда же мне идти,

Ведь в городе моем свобода — это миф.

Мы всех тех, кто не с нами, оставим во снах.

Будем ждать, как растают снега на сердцах.

Людей я не знаю, куда же мне идти,

Ведь в городе моем свобода — это миф.

Жазды алтын жалатылған жапырақпен жоқтаймыз,

Жаңбырмен, жеңіл желмен жақсы күндерді еске түсіру.

Жер жеткілікті мас болады, бұтақтарды түстерге бояйды,

Және олар өзендерді өмірдің аспанына дейін толтырады.

Ал мен ұшуды армандап осында қаламын.

Мұрныммен солтүстікті жұтсам, мен еркіндікті сезінемін.

Мен мұңды тастап, күн шыққанда күлемін.

Әркім менің арқамнан ырылдасын, өйткені бұл олардың тұқымы.

Кенет есіме әкем, анамның күлкісі келді.

Достарым, мен мас күйде олармен қалай төбелестім,

Үміт оятқан нәзік қызының күлкісі.

Мен барлық ауыр киімдерімді тастаймын.

Жеңіл футболкамен қаламын, жаңбыр жарасын емдесін.

Мен тізе бүгемін, ғибадатхана туралы ойланамын.

Мен Мәсіхтен жанымды тыныштандыруды сұраймын,

Кішіпейіл болуға рұқсат етіңіз, бұзақы болып қала беремін.

Жабайы отардың айқайынан жүрек кенет шаншып кетеді,

Бұл ұшып кету қайтуды уәде етеді.

Мен диванда қалған сұр шашты тартамын,

Өйткені, менің қаламда еркіндік жоқ.

Хор:

Жанымызда жоқтардың барлығын арманда қалдырамыз.

Жүрегіміздегі қардың еруін күтеміз.

Мен адамдарды білмеймін, қайда баруым керек,

Өйткені, менің қаламда еркіндік – бұл миф.

Қазан жаңбыры, соқыр және аңғал,

Ал өткенді еске алу маған күш қосты.

Бульварлар мен даңғылдар сары түске боялған.

Ал құстар мектептерде оңтүстікке ұшты.

Күлімсіреген бетінде, теріс пікірмен.

Скрипка жан дүниесінде 90 күн ойнайды.

Бірақ бұл уақытша азап, рухани азап.

Көп ұзамай жауған нөсердің орнын жабайы боран басады.

Есептерді төлеу уақыты келді.

Іші сұрайды

Сондықтан мен ішімдік пен темекіні тастаймын.

Ал ең маңыздысы туралы сұрақ туындады.

Бұл оңай емес, бірақ әлі де кеш емес.

Елім шаршады, даңғылдар ұйықтап қалды.

Тұғырдың орындары бос, ал камераларда

Адамдардың күзі қысқа болса да, үйіріледі.

Өйткені, менің қаламда еркіндік жоқ.

Хор:

Жанымызда жоқтардың барлығын арманда қалдырамыз.

Жүрегіміздегі қардың еруін күтеміз.

Мен адамдарды білмеймін, қайда баруым керек,

Өйткені, менің қаламда еркіндік – бұл миф.

Жанымызда жоқтардың барлығын арманда қалдырамыз.

Жүрегіміздегі қардың еруін күтеміз.

Мен адамдарды білмеймін, қайда баруым керек,

Өйткені, менің қаламда еркіндік – бұл миф.