Полночный Всадник - Пелагея

Хмарь и мгла, священствует луна.

В подножьи холма, тропа в ночь длинна.

Там воин полночный нас ищет без сна,

Роль его странна…

Луч звезды, застывшие пруды.

Он с лихом - на «ты»,

Срывая черты,

Добра и зла, готов знать, грехи и труды,

Всадник темноты…

Знаешь, можно встать к холму спиной,

Где камень и слушать,

Как полночный воин по одной

Призывает к себе души,

Сей всадник, тёмен и суров…

Письмо в левой зажато руке,

Позже он мне вдалеке

Тяжкую весть свою несёт,

А в нём, трижды проклятом письме,

Кому-то назначена смерть,

Но кто душу всадника возьмёт…

Стонет эта смутная душа

Вселенной, вселенной…

Ей самой не знать ни рождества,

Ни тлена, ни тлена…

Не ведает смутная скорбная эта душа…

Луч звезды, мертвенные сады,

В подножьи холма, рыдает луна

Там всадник усталый бредёт к нам без сна,

Ночь его страшна…

Там всадник усталый бредёт к нам без сна…

Ночь его страшна…

Қараңғылық пен тұман, Ай киелі.

Төбенің етегінде түнге апаратын жол ұзақ.

Онда түн ортасы жауынгер бізді ұйқысыз іздейді,

Оның рөлі біртүрлі...

Жұлдыз сәулесі, қатқан тоғандар.

Ол жүгіреді - «сізге»,

Сызықтарды бұзу

Жақсылық пен жамандық, білуге ​​дайын, күнәлар мен еңбектер,

Қараңғылықтың шабандозы...

Білесің бе, сен төбеге арқаңмен тұра аласың,

Тас қайда және тыңдаңыз,

Түн ортасындағы жауынгер сияқты бірінен соң бірі

Жандарды шақырады

Бұл жылқышы қара және қатал...

Хат сол қолында,

Кейін ол мен үшін алыс

Ол өзінің ауыр хабарын жеткізеді

Онда үш рет қарғыс атылған әріп бар,

Біреудің тағдыры өлімге арналған

Бірақ шабандоздың жанын кім алады...

Бұл қиналған жан еңірейді

ғалам, ғалам...

Оның өзі Рождествоны білмейді,

Шірімейді, шірімейді ...

Бұл бұлдыр мұңлы жан білмейді...

Жұлдыз сәулесі, өлі бақтар,

Төбенің етегінде ай жылайды

Онда шаршаған шабандоз ұйқысыз бізге келеді,

Түн қорқынышты...

Сол жерде шаршаған шабандоз ұйқысыз бізге қарай келе жатыр ...

Түн қорқынышты...