The Reckoning. The Summoning. The Purge - Ovid's Withering

He pressed forth, but on the third dawn of winter, desire ravaged as he

searched for his love.

Four sleepless moons had passed.

all reminiscing of the

night they met.

when she bore into his soul.

Prometheus, the torchbearer of

suffering, hath traveled the edges of earth, to face the God of the wild.

For he was guilty of treason, and kidnapped a woman of heir!

Oh how he longed for the touch and the kiss of his angel…

(Prometheus) — «I have had enough.

Pan non effugiat diem hanc!

«Where are you?!

This bastard eludes me again and again.

You cannot simply disappear this time.

This is the end.

And as he turned, the light left the corridor.

The air grew quiet,

the torches extinguished, and blackness engulfed the cave.

Dillusions of

grandeur consumed him as he closed his eyes.

chanting incantations to the

artifice of the forsaken throne.

(Pan) — «Stupid whore.

we are destined to rule, but you’re a waste of my time.

I will not fall prey to the earth, or the makers who wield it.

Open this box!»

-The Reckoning.

The Summoning.

The Purge.-

(Pan) — «Obey me!

I’ve asked you this question again and again.

We have no time for this, my dear…

This is the end.

One by one, I’ll slaughter them.

I will take my own life if I have to…

Anesidora, the essence of death is entwined to our melody"

(Prometheus) — «Enough.

I’ve come to take her away.

unhand her, and give her to

me!»

(Pan) — «You are meddling in affairs far beyond your control, Prometheus.

now go away, go away!»

Then, engulfed in fire, he advanced on his enemy.

Cowering in fear,

Pan was cornered…

Suddenly, he grinned, snarling «I think I’ll keep her» as he pressed his dagger

across her throat!

(Anesidora) — «Release me ophidian.

alas, I am the key to the terraphage.»

(Pan) — «The harlot is finally speaking… pity you’re just a bit late.»

The ground began to shake

The structures surrounding fell to ruin

(Pan) — «You are treading on the grand design.»

(Prometheus) — «She's innocent, just kill me in her stead!»

The girl began to shake as she witnessed the terror unfold before her…

And with a wicked smile on his face, he smeared the blood of her lover off on

her cloak.

Wrought, she collapsed to the floor as she cried out to the heavens.

Begging and pleading.

there has to be another means to this

(Anesidora) — You and I were meant to be as one.

we were meant to be forevermore.

Crimson filled the skies, as the storm began to circulate the cavern.

Drowning in avarice, he grabbed her by the arm.

Their bodies thin to shadow,

as they descend upon the artificiant throne.

Ол алға ұмтылды, бірақ қыстың үшінші таңында оның құмарлығы жойылды

махаббатын іздеді.

Ұйқысыз төрт ай өтті.

барлығын  еске түсіреді

түнде олар кездесті.

ол оның жанын жаралағанда.

алаушысы Прометей

азап шегіп, жабайы Құдаймен бетпе-бет келу үшін жердің шеттерін аралады.

Өйткені ол опасыздық жасады және мұрагер әйелді ұрлап кетті!

О, ол өзінің періштесінің жанасуын және сүйгенін қалайды...

(Прометей) — «Мен жетілдім.

Пан non effugiat diem hanc!

«Сен қайдасың?!

Бұл бейбақ мені қайта-қайта жасырады.

Сіз бұл жолы жай жоғалып кете алмайсыз.

Бұл соңы.

Ол бұрылғанда, жарық дәлізден шығып кетті.

Ауа тынышталды,

шамдар сөніп, үңгірді қараңғылық басты.

Елестетулер

Көзін жұмған кезде ұлылық оны жеп қойды.

думанды  айту

тасталған тағының жасандылығы.

(Пан) — «Ақымақ жезөкше.

Біз ережеге ұмтыламыз, бірақ сіз менің уақытымды ысырап етесіз.

Мен жер бетіне олжа немесе оны орындайтын өндірушілер болмайды.

Мына қорапты аш!»

- Есеп.

Шақыру.

Тазарту.-

(Пан) — «Маған мойынсұн!

Мен сізге бұл сұрақты қайта-қайта қойдым.

Бізде бұған уақыт жоқ, қымбаттым ...

Бұл соңы.

Мен оларды бір-бірлеп сойамын.

Мен өз өмірімді аламын, егер менде ...

Анезидора, өлімнің мәні біздің әуенімізге жазылған »

(Прометей) — «Жетеді.

Мен оны алып кетуге келдім.

оның қолын босатып, оған беріңіз

мен!»

(Пан) — «Сен өз қолыңнан келмейтін істерге араласып жатырсың, Прометей.

енді кет, кет!»

Содан кейін отқа оранып, жауына қарай ілгерілей түсті.

Қорқыныштан қорқу,

Пан бұрышта қалды…

Кенет ол қанжарын басқан кезде «Мен оны сақтаймын деп ойлаймын» деп күліп жіберді.

оның тамағында!

(Анесидора) — «Офидиан мені босат.

өкінішке орай, мен террафаждың кілтімін».

(Пан) — «Ақырында жезөкше сөйлеп тұр... сәл кешігіп қалғаныңыз өкінішті.»

Жер дірілдей бастады

Айналадағы құрылыстар қирап қалды

(Пан) — «Сіз үлкен дизайнды басып жатырсыз.»

(Прометей) — «Ол кінәсіз, оның орнына мені өлтір!»

Қыз оның алдындағы қорқынышты көргенде селк ете бастады...

Жүзінде зұлым күлімсіреп, ғашығының қанын жағып жіберді.

оның плащы.

Ол аспанға айқайлағанда, ол жерге құлап түсті.

Жалыну және жалбарыну.

Бұл үшін тағы бір құрал болуы керек

(Анесидора) - сіз және мен бірдей болдыңыз.

біз мәңгілік болатын болдық.

Дауыл үңгірді айналдыра бастағанда, Аспанды қызыл қоңыр толтырды.

Ашкөздікке батып бара жатып, ол оның қолынан ұстады.

Олардың денелері көлеңкеге дейін жұқа,

олар жасанды тағына түскенде.