Panikon Deima - Ovid's Withering

They watched on, as he rose, the God of the shepherds and flocks

His plan coherent with his laughter

Driven by madness he starts his approach

And his obsession will embody his own fated mind

Escaping the hold of the enemy.

he's gaining his ground

As the legions of the mire begin their descent

«I've had enough.

All of your lies and deception will falter, its not your

place to alter the course of it all.

I have gone so far to bestow this, your threats are worthless, and you’ll never

take me alive.

I have survived, and I’ve waited so long just to share with my love all these

melodies

Enticed by the sweet wretched sounds of belial.

I have awaited this night,

my Stygian Bride.

Hahaha.

Playing the part in this undying love

It is done

You are mine forevermore…"

She crawls on her knees, miasma slowly lavishing as her cries become whispers

Her whispers, a soothing lullaby to his ears

Clawing and clawing, she’ll never find a way

Gasping, as panic fills her lovely face

«Begone, oh the horror of it all

Can’t you see she is dying?

I am omniety, no more will I take all these orders from you like a slave

For ages you will hear of these Caves.

I will find the answer

But you’ve given up on us both

All of your lies and deception will falter, its not your place to alter the

course of it all.

I have tried so hard to forget this, you will regret this, and you’ll never

take me alive."

Rising from the throne, he slowly staggered to the darkness of the Caves

Weakening and maddening, he reached for his blade

«You will beg for my recognition as a disciple amongst the plague»

A figure stood before him, as he raised his bloodied hands to his eyes

«Panikon deima ero vestri terminus»

Олар бағушылар мен отарлардың Құдайын оның көтеріліп жатқанын бақылап отырды

Оның жоспары күлкімен үйлеседі

Ақылсыздықтың жетегінде ол жақындай бастайды

Ал оның құмарлығы өзінің тағдырлы ақылын бейнелейді

Жаудың қолынан құтылу.

ол өз орнын алып жатыр

Батпақ легиондары төмендей бастағанда

«Мен жеткілікті болдым.

Барлық өтіріктеріңіз бен алдауларыңыз әлсірейді, бұл сіздікі емес

барлығының барысын өзгертетін орын.

Мен бұны беру үшін сонша бардым, сенің қоқан-лоққыларың түкке тұрғысыз және сіз ешқашан

мені тірі ал.

Мен аман қалдым және осының барлығын махаббатыммен бөлісу үшін көп күттім

әуендер

Сенімсіздіктің тәтті бейшара дыбыстарымен арбады.

Мен бұл түнді күттім,

менің Стигиялық қалыңдығым.

Хахаха.

Осы мәңгілік махаббатта рөл ойнау

Орындалды

Сен мәңгі менікісің...»

Ол тізерлеп жорғалайды, оның айқайы сыбырға айналғанда миазма баяу дамиды.

Оның сыбырлары, құлағына тыныштандыратын бесік жыры

Тырнақпен және тырнақпен ол ешқашан жол таба алмайды

Дүрбелең оның сүйкімді жүзін толтырғандықтан, ентігу

«Кет, не сұмдық

Оның өліп жатқанын көрмейсіз бе?

Мен өзімсізмін, бұдан былай мен бұдан былай бұл тапсырыстарды құл сияқты қабылдаймын

Сіз бұл үңгірлер туралы ғасырлар бойы естисіз.

Мен жауабын табамын

Бірақ сіз екеумізден  бас тарттыңыз

Барлық өтіріктеріңіз бен алдауларыңыз әлсірейді, бұл сіздің өзгерту орыныңыз емес

әрине бәрі.

Мен мұны ұмыту үшін көп тырыстым, сіз бұған өкінесіз және ешқашан өкінбейсіз

мені тірі ал».

Тақтан көтеріліп, ол үңгірлердің қараңғылығына ақырын жылжып кетті

Әлсіреп, есінен танып, пышағына қол созды

«Сен мені оба арасында шәкірт ретінде тануды сұрайсың»

Қанға боялған қолдарын көзіне көтерген кезде оның алдында бір мүсін тұрды

«Panikon deima ero vetri terminus»