Воскресным утром - Оля и Монстр

Таю-таю, растворяюсь, словно глыба льда.

Расливаюсь, растекаюсь, как весной вода.

Тишина, в окне открытом — облака.

Я лежу воскресным утром, свесив ноги с потолка.

В душном воздухе на кухне плавает диван,

Умываюсь, просыпаюсь, закрываю кран.

Неподвижен сумрак улиц, тикают часы,

Этот раз такой же, как и прошлые разы.

Ты опять звонишь чего-то в этот странный день,

Но говорить мне неохото — абсолютно лень.

Тихо, пусто, никого нет дома, никто не ждёт звонка.

Я лежу воскресным утром, свесив ноги с потолка.

Мұз кесектері сияқты еру, еру, еру.

Көктемдегі судай төгемін, тараймын.

Тыныштық, ашық терезеде - бұлттар.

Мен жексенбі күні таңертең аяғым төбеден салбырап жатырмын.

Диван ас үйде дымқыл ауада қалқып тұр,

Мен жуынамын, оятамын, кранды жабамын.

Көшелердің ымырттары қимылсыз, сағат тілі тықылдап,

Бұл уақыт бұрынғы уақыттармен бірдей.

Сіз бұл таңқаларлық күнде тағы бірдеңе шақырасыз,

Бірақ менің сөйлегім келмейді - мен мүлдем жалқаумын.

Тыныш, бос, үйде ешкім жоқ, қоңырау күтпейді.

Мен жексенбі күні таңертең аяғым төбеден салбырап жатырмын.