Сны деревьев - Оля и Монстр

Снег заметает следы, гаснет окно,

Человек или дерево ты — темноте всё равно.

Холод притаился за дверью, подсмотрел наши сны.

Снился лес, где мы как деревья, а деревья как мы.

Между нами проложены рельсы, и летят поезда.

Мы друг друга из сумрака леса зовём иногда —

Пассажиры слышат немного этот звук,

Принимая его за дороги скрип и стук.

Наши ветви ломались под тяжестью снега, скрипели стволы,

Нас пугали шаги человека и скрежет пилы.

Мы сплелись в неподвижном танце, где ведёт зима.

Мы деревья и не можем друг к другу прижаться и укрыться в домах.

Синий иней застыл на ресницах, а на пальцах — лёд.

В небесах белоснежную птицу растерзал белый кот.

С неба падают, падают перья, спи, усни.

Людям снится, что и они как деревья, а мы как они.

Наши ветви ломались под тяжестью снега, скрипели стволы,

Нас пугали шаги человека и скрежет пилы.

Мы сплелись в неподвижном танце, где ведёт зима.

Мы деревья и не можем друг к другу прижаться и укрыться в домах.

Қар жолдарды жауып, терезе сөнеді,

Адамсың ба, ағашсың ба, қараңғылық бәрібір.

Есіктің артына тығылған суық, арманымызды аңдыды.

Мен орманды армандадым, онда біз ағаштар сияқты, ал ағаштар біз сияқты.

Арамызға рельстер тартылып, пойыздар ұшады.

Біз кейде бір-бірімізді орманның ымыртынан шақырамыз -

Жолаушылар бұл дыбысты аздап естиді,

Оны жолдар үшін алу, сықырлау және қағу.

Біздің бұтақтар қардың астында сынды, діңдер сықырлады,

Адамның қадамы мен араның қайрауынан шошып кеттік.

Қыс мезгілі жетелейтін қимылсыз биде араластық.

Біз ағашпыз және бір-бірімізге жабысып, үйлерге тығыла алмаймыз.

Кірпікке көк аяз, саусаққа мұз қатқан.

Аспанда қардай аппақ құсты ақ мысық жарып жіберді.

Аспаннан қауырсын түсіп жатыр, ұйықта, ұйықта.

Адамдар олар ағаш сияқты, ал біз олар сияқтымыз деп армандайды.

Біздің бұтақтар қардың астында сынды, діңдер сықырлады,

Адамның қадамы мен араның қайрауынан шошып кеттік.

Қыс мезгілі жетелейтін қимылсыз биде араластық.

Біз ағашпыз және бір-бірімізге жабысып, үйлерге тығыла алмаймыз.