Ночь-ловушка - Ольга Арефьева, Ковчег

Ночь расставлена, как ловушка, звуки пойманы в сети,

Из сердца струится кровь.

Над небом и под землей вибрация ручки ножа,

Торчащего из-под ребер.

Снег на моем лице не тает, я украдена этой ночью.

Улица вымыта тьмою, я уже не хочу обратно.

Пляшут пьяницы, за руки взявшись, кидая бутылками с ядом

В головы случайным прохожим.

Убийцы спешат по своим делам, они не ищут меня,

Улица вымыта тьмою.

Снег на моем лице не тает, в глазницы налито небо,

Я держу за ошейник время, я слежу, чтобы не было утра.

Бесшумно пружина скользит, в механизме часов поломка —

Время идет обратно.

Утро больше сюда не придет, ничего мне отныне не страшно,

Я улыбаюсь от счастья.

Снег на моем лице не тает, я пускаю корни в почву,

Меня не боятся птицы и звери, на мне прорастают травы.

Я украдена этой ночью, я пускаю корни в почву,

На мне прорастают травы, я уже не хочу обратно.

Меня не боятся птицы, я улыбаюсь от счастья.

Түн қақпан боп, дыбыстар торға түсіп,

Жүректен қан ағады.

Аспан үстінде де, жер астында да пышақ сабының тербелісі,

Қабырғалардың астынан шығу.

Бетімдегі қар ерімейді, бүгін түнде мені ұрлап кетті.

Көшені қараңғылық жуып жатыр, қайтқым келмейді.

Маскүнемдер билеп, қол ұстасып, удың бөтелкелерін лақтырып жатыр

Кездейсоқ өтіп бара жатқан адамдардың басына.

Кілтерлер жол үстінде, олар мені іздеп жатқан жоқ

Көше қараңғыда жуылады.

Бетімде қар ерімейді, аспан көз ұясына құйылады,

Жағамен уақыт ұстаймын, Таң болмауын қадағалаймын.

Серіппе үнсіз сырғанайды, сағат механизмінде бұзылу бар -

Уақыт кері кетеді.

Таң енді бұл жерге келмейді, мен енді ештеңеден қорықпаймын,

Мен бақыттан күлемін.

Бетімдегі қар ерімейді, Топыраққа тамыр саламын,

Менен құстар мен жануарлар қорықпайды, маған шөптер өседі.

Мен бүгін түнде ұрландым, Топырақта тамырласпын

Үстіме шөп шығады, енді қайтқым келмейді.

Менен құстар қорықпайды, Мен бақыттан күлемін.