Двойное дно - Ольга Арефьева, Ковчег

В моих глазах двойное дно,

Но то, чем вижу — где-то между.

Моё лицо сомкнуло вежды,

Но то, чем вижу — не оно.

Мои ладони и ступни

Набрякли веками сквозь горсти,

Ещё чуть-чуть — пробьются гвозди,

Но то, чем вижу — не они.

Не они… Не они…

Не они… Не они…

Ладонью я теряю нить,

Но вижу стороною тыльной,

Не видеть я почти бессильна,

А много видеть — мало жить.

Хоть надевай чулки, хоть нет,

Мои прозрачные колени

И те глядят, когда не лень им,

Запястья снастью ловят свет.

Ловят свет… Ловят свет…

Ловят свет… Ловят свет…

Я вижу пальцами тоску

И волосами вижу ласку,

Я улыбаюсь, видя наспех,

Ведь знаю — не успеть броску.

Я вижу тенью и спиной

Окно, закрытое доселе,

Окно сквозит на грубом теле,

Но то, чем вижу — не оно…

Не оно… Не оно…

Не оно… Не оно…

Көзімде қос түбі бар,

Бірақ менің көргенім екінің бірінде.

Қабақтарым жабылған,

Бірақ менің көргенім ол емес.

Менің алақандарым мен аяқтарым

Ғасырлар бойы бір уыс арқылы соқтығысқан,

Тағы біраз - тырнақтар жарылып кетеді,

Бірақ менің көргенім олар емес.

Олар емес... Олар емес...

Олар емес... Олар емес...

Алақаныммен жіпті жоғалтамын,

Бірақ мен артқы жағын көремін,

Мен көрмей қала жаздаймын

Ал өмір сүру үшін көп нәрсені көру жеткіліксіз.

Шұлық киіңіз немесе киіңіз

Менің мөлдір тізелерім

Олар тым жалқау болмаған кезде қарайды,

Білектер жарықпен күреседі.

Жарықты ұстау... Жарықты ұстау...

Жарықты ұстау... Жарықты ұстау...

Саусақтарыммен сағынышты көремін

Мен шашымды сипап көремін,

Мен күлемін, асығыс көріп,

Өйткені, мен білемін - лақтыруға уақыт жоқ.

Мен көлеңке мен артты көремін

Бұрын жабылған терезе

Терезе өрескел денені тесіп өтеді,

Бірақ менің көргенім ол емес...

Ол емес... Ол емес...

Ол емес... Ол емес...