Зимним вечером на сеновале - Олег Митяев

Снег сено запорошил

сквозь щели под потолком.

Я сено разворошил

и встретился с мотыльком.

Мотылек, мотылек,

от смерти себя сберег,

забравшись на сеновал.

Выжил, зазимовал.

Выбрался и глядит,

как «летучая мышь"чадит,

как ярко освещена

бревенчатая стена.

Приблизив его к лицу,

я вижу его пыльцу

отчетливей, чем огонь,

чем собственную ладонь.

Среди вечерней мглы

мы тут совсем одни.

И пальцы мои теплы,

как июльские дни.

Шөпті қар басып қалды

төбедегі жарықтар арқылы.

Мен шөпті араластырдым

және көбелек кездесті.

Көбелек, көбелек,

Өзіңді өлімнен құтқар,

шабындыққа шығу.

Аман қалды, қыстауда.

Сыртқа шығып қарады

«жарқанат» қалай темекі шегеді,

қаншалықты жарқын

бөрене қабырғасы.

Оны бетке жақындату

Мен оның тозаңын көремін

оттан да анық

өз қолыңнан гөрі.

Кешкі тұманның ортасында

мұнда бәріміз жалғызбыз.

Ал саусақтарым жылы

шілде күндері сияқты.