Я обнял эти плечи - Олег Митяев

Я обнял эти плечи и взглянул

на то, что оказалось за спиною,

и увидал, что выдвинутый стул

сливался с освещенною стеною.

Был в лампочке повышенный накал,

невыгодный для мебели истертой,

и потому диван в углу сверкал

коричневою кожей, словно желтой.

Стол пустовал, поблескивал паркет,

темнела печка, в раме запыленной

застыл пейзаж, и лишь один буфет

казался мне тогда одушевленным.

Но мотылек по комнате кружил,

и он мой взгляд с недвижимости сдвинул.

И если призрак здесь когда-то жил,

то он покинул этот дом.

Покинул.

Мен бұл иықтарды құшақтап, қарадым

артында тұрған нәрсеге,

және ұзартылған орындықты көрді

жарықтандырылған қабырғамен біріктірілген.

Шамның жарқырауы күшейді,

тозған жиһазға қолайсыз,

бұрыштағы диванның жарқырағанының себебі де осы

қоңыр тері, сары сияқты.

Үстел бос, паркет жарқырап,

пеш қараңғыланды, жақтауда шаң болды

пейзаж қатып, бір ғана буфет

маған ол кезде жанданған болып көрінді.

Бірақ көбелек бөлмені айналдырды,

және ол жылжымайтын мүліктен менің көзқарасымды аударды.

Бұл жерде бір кездері елес өмір сүрсе,

содан кейін ол бұл үйден кетіп қалды.

Сол.