Воскресение - Олег Митяев

Он сойдет на безлюдный перрон,

На прощанье кивнув проводнице,

Оживятся вокзальные птицы,

По походке узнав — это он.

Сколько раз через этот вокзал

Он опять к суете возвращался,

Сколько раз там же шумно прощался

И в вечерних огнях отбывал.

Но сегодня никто нас не ждет,

В лужах лед и пока не светает,

И никто на планете не знает,

Где он нынче гостит и живет.

В стылой бане затопим мы печь

И, болтая, налепим пельмени,

И земля свою скорость изменит,

Не давая событиям течь.

Из окна — лес, за лесом поле,

Падает снег на озерную гладь

И еле слышен звон колоколен,

И воскресение, и благодать.

И от белых березовых дров

Станет каменка жаром томиться,

И попробуй поверь, что не снится

Мне cпокойная вязь его слов.

Как же вышло, что не довелось?

Мы ни разу вот так не сидели

И не пили, и песен не пели,

Но сегодня все вдруг удалось.

И подойдут наши пельмени,

Он все расспросит — кто да чего,

А со двора стылая темень

Будет глядеть в наше окно.

И, прощаясь, он двери толкнет,

Разомлевший от пара и водки,

И пойдет потихонечку к лодке,

И домой между звезд поплывет.

А я останусь стоять на ветру —

Босиком в белоснежном исподнем,

Я поехал бы с ним, хоть сегодня,

Но, наверно, пока не могу.

Вот и все.

А кому рассказать —

Как в психушке примерить рубашку,

Два стакана и дверь нараспашку,

И опять воскресения ждать…

Из окна — лес, за лесом поле,

Падает снег на озерную гладь.

И еле слышен звон колоколен

И воскресение, и благодать.

Ол қаңырап бос тұрған платформаға түседі,

Кондуктормен бас изеп қоштасып,

Вокзал құстары өмірге келеді,

Ол екенін жүрісінен таныдым.

Осы станция арқылы қанша рет

Ол қайтадан шуға оралды,

Қанша рет шулап қоштасты

Және кешкі жарықта жолға шықты.

Бірақ бүгін бізді ешкім күтпейді,

Шалшықтарда мұз бар және ол жарық болғанша,

Ал планетада ешкім білмейді

Қазір қайда барып тұрады.

Суық ваннада біз пешті суға толтырамыз

Әңгімелесіп, тұшпара жабыстырып,

Ал жер жылдамдығын өзгертеді,

Оқиғалардың өтуіне жол бермеу.

Терезеден - орман, орманның артындағы өріс,

Көл бетіне қар жауады

Қоңыраулардың дыбысы әрең естіледі,

Және қайта тірілу және рақым.

Ал ақ қайыңның отынынан

Жылытқыш жылудан әлсірейді,

Және сіз армандамайтыныңызға сенуге тырысыңыз

Мен оның сөздеріне байсалдылықпен қараймын.

Олай болмағаны қалай болды?

Біз ешқашан бұлай отырған емеспіз

Олар ішпеді және ән айтпады,

Бірақ бүгін кенеттен бәрі ойдағыдай болды.

Ал біздің тұшпара жасайды,

Ол бәрін сұрайды - кім және не,

Ал ауладан суық қараңғылық

Біздің терезеге қарайды.

Қоштасып, есікті итереді,

Бу мен арақ ызаланып,

Қайыққа тыныш жүріңіз,

Ал жұлдыздар арасындағы үй қалқып шығады.

Мен желде тұрамын -

Ақ қардай іш киіммен жалаң аяқ,

Мен онымен бірге барар едім, бүгін де,

Бірақ мен әлі үлгере алмайтын шығармын.

Осымен болды.

Ал кімге айту керек -

Психикалық ауруханада көйлекті қалай киюге болады

Екі стақан мен есік айқара ашық

Қайта тірілуді күтіңіз...

Терезеден - орман, орманның артындағы өріс,

Көл бетіне қар жауады.

Ал қоңырау үні әрең естіледі

Және қайта тірілу және рақым.