Шарлевиль - Олег Митяев

В чужом краю ночной порой,

На родине Рэмбо,

С провинциальною тоской

Вползает под ребро

Печаль коричневой реки,

Унылые цвета

И маета бесснежных зим

В том доме у моста.

В том доме свет еще дрожит

И далека беда,

Но утром мальчик убежит

Из дому навсегда.

А Жак-сосед погладит дочь

Шершавою рукой,

Ну как он сможет ей помочь

Вернуть его домой?

Зеленой меди едкий след,

Как времени слеза.

Она все ждет, а друга нет,

И немы образа.

И облаков чернильных гон

Цепляется за шпиль.

Плывет, как дым, охрипший звон.

Спит город Шарлевиль.

В чужом краю ночной порой,

На родине Рэмбо,

С провинциальною тоской

Вползает под ребро

Печаль коричневой реки,

Унылые цвета,

И маета бесснежных зим

В том доме у моста.

Түнде жат елде,

Рэмбоның отанында

Провинциялық сағынышпен

Қабырғаның астына жорғалайды

Қоңыр өзеннің мұңы

күңгірт түстер

Ал қарсыз қыс

Көпірдің жанындағы үйде.

Ол үйде жарық әлі дірілдеп тұр

Ал қиыншылық алыс

Бірақ таңертең бала қашып кетеді

Үйден мәңгілікке.

Ал көршісі Жак қызын сипап қояды

дөрекі қолмен,

Ал, ол оған қалай көмектесе алады?

Оны үйге әкелу керек пе?

Жасыл мыс каустикалық ізі,

Уақыттың көз жасы сияқты.

Ол күтеді, бірақ дос жоқ,

Және кескіндердің дыбысын өшіру.

Және сия бұлттары

Шпильге жабысады.

Түтіндей қалқып, қарлығаш.

Шарлвилл қаласы ұйықтап жатыр.

Түнде жат елде,

Рэмбоның отанында

Провинциялық сағынышпен

Қабырғаның астына жорғалайды

Қоңыр өзеннің мұңы

күңгірт түстер,

Ал қарсыз қыс

Көпірдің жанындағы үйде.