Ночной полёт - Олег Митяев

В брюхе дугласа ночью скитался меж туч

И на звезды глядел,

И в кармане моем заблудившийся ключ

Все звенел не у дел,

И по сетке скакал надо мной виноград,

Акробат от тоски;

Был далек от меня мой родной Ленинград,

И все ближе — пески.

Бессеребряной сталью мерцало крыло,

Приближаясь к луне,

И чучмека в папахе рвало, и текло

Это под ноги мне.

Бился льдинкой в стакане мой мозг в забытьи:

Над одною шестой

В небо ввинчивал с грохотом нимбы свои

Двухголовый святой.

Я бежал от судьбы, из-под низких небес,

От распластанных дней,

Из квартир, где я умер и где я воскрес

Из чужих простыней;

От сжимавших рассудок махровым венцом

Откровений, от рук,

Припадал я к которым и выпал лицом

Из которых на юг.

Cчастье этой земли, что взаправду кругла,

Что зрачок не берет

Из угла, куда загнан, свободы угла,

Но и наоборот;

Что в кошачьем мешке у пространства хитро

Прогрызаешь дыру,

Чтобы слез европейских сушить серебро

На азийском ветру.

Что на свете — верней, на огромной вельми,

На одной из шести —

Что мне делать еще, как не хлопать дверьми

Да ключами трясти!

Ибо вправду честней, чем делить наш ничей

Круглый мир на двоих,

Променять всю безрадостность дней и ночей

На безадресность их.

Дуй же в камни мои не за совесть и страх,

Но за совесть и стыд.

Захлебнусь ли в песках, разобьюсь ли в горах

Или бог пощадит —

Все едино, как сбившийся в строчку петит

Смертной памяти для:

Мегалополис туч гражданина ль почтит,

Отщепенца ль — Земля.

Hо, услышишь, когда не найдешь меня ты Днем при свете огня,

Как в Быково на старте грохочут винты:

Это — помнят меня

Зеркала всех радаров, прожекторов, лик

Мой хранящих внутри;

И внехрамовый хор — из динамика крик

Грянет медью: смотри!

Tам летит человек!

Hе грусти!

Улыбнись!

Oн таращится вниз

И сжимает в руке виноградную кисть,

Словно бог Дионис.

Дуглас іште түнде бұлттардың арасында жүрді

Және жұлдыздарға қарады

Ал менің қалтамда жоғалған кілт бар

Бәрі жұмыстан шықты,

Жүзім торға секірді,

Сағыныштан акробат;

Туған жерім Ленинград менен алыс еді,

Ал құмдар жақындап келеді.

Күміссіз болаттай жарқырап қанаты,

Айға жақындау

Ал қалпақтағы чучмек құсып, ағып кетті

Бұл менің аяғымның астында.

Менің естен танған миым стақандағы мұзбен соғып тұрды:

Алтыдан астам

Ол өзінің ореолдарын күркірегенде аспанға бұрады

Екі басты әулие.

Тағдырдан қаштым, төмен аспан астынан,

Тегіс күндерден

Мен өліп, тірілген пәтерлерден

Басқа адамдардың парақтарынан;

Ақыл-ойды түкті тәжімен сығып алғандардан

Аян, қолынан,

Кімге құладым да, құладым

Одан оңтүстікке қарай.

Бұл жердің бақыты, шынымен дөңгелек,

Оқушы нені қабылдамайды

Жүргізілген бұрыштан, бұрыштың еркіндігі,

Бірақ керісінше;

Ғарышқа жақын мысықтың сөмкесінде не бар

Шұңқырды кеміру

Еуропаның көз жасының күмісін кептіру үшін

Азия желінде.

Дүниеде не бар - дәлірек айтсақ, үлкен вельмиде,

Алтауының бірінде

Есікті тарс етпестен басқа не істей аламын

Иә, кілттерді шайқаңыз!

Өйткені бұл ешкімдікімен бөліскеннен гөрі адалырақ

Екіге арналған дөңгелек әлем

Күндер мен түндердің барлық қуанышсыздығын өзгертіңіз

Олардың мекенжайы жоқ.

Ар-ұждан мен қорқыныш үшін емес, тастарыма үрлеңдер,

Бірақ ар мен ұят үшін.

Құмда тұншығамын ба, тауда сынамын ба

Немесе Құдай сақтайды

Бәрі бір, адасып кеткен петит сияқты

Өлім жады үшін:

Мегаполис азаматтардың бұлттарын құрметтейді,

Қайтысушы – Жер.

Бірақ, сен мені таппасаң, күндіз от жарығынан естисің,

Быковода әуе винттері қалай дірілдейді:

Бұл мені еске түсіреді

Барлық радарлардың айналары, прожекторлар, бет

Ішімде сақтауым;

Ал ғибадатханадан тыс хор - спикерден айқай

Мысты жарып жібер: қараңдар!

Ұшатын адам бар!

Мұңданба!

Күлімсіре!

Ол төмен қарап тұр

Қолына бір шоқ жүзім сығады,

Дионис құдайы сияқты.