Места глухие - Олег Митяев

Места глухие, менты бухие

и на полей бескрайние версты

глядят сухие глаза стихии

как на пустые белые листы

И треп похмельный почти недельный

с потоком вечных встречных облаков

и смех артельный и страх смертельный,

что не вернусь к тебе я до снегов.

А пароходик все не приходит

по мутной речке к нам из далека

по глади стылой с гудком унылым

в котором радость и тоска, тоска.

И не сорваться и не остаться

чтоб холода в разлуке переждать

и не дождаться в свои за 20

когда смогу все сам уже решать.

А на Онеге все в белом снеге

и огонёк маячит лишь один

как в обереге на дальнем бреге

твой абажур в окне как мандарин.

Орындары саңырау, менттер мас

және шексіз өрістерде

элементтердің құрғақ көздері көрінеді

бос ақ парақтар сияқты

Және бір аптаға жуық уақыт бойы сөйлесу

мәңгілік келе жатқан бұлт ағынымен

және артелдік күлкі мен өлім қорқынышы,

Қар жаумайынша саған қайтпаймын.

Ал пароход әлі келмеді

лай өзеннің бойымен бізге алыстан

тегіс бет бойымен күңгірт дыбыстық сигналмен

онда қуаныш пен сағыныш, сағыныш.

Және босаңсып қалмаңыз және қалмаңыз

бөлекте суықты күту

және 20 жасыңызды күтпеңіз

Мен өзім шеше алатын кезде.

Ал Онегада барлығы аппақ қармен жабылған

және бір ғана шам жанып тұр

алыс жағалаудағы амулеттегідей

сіздің терезедегі абажур мандаринге ұқсайды.