Художник - Олег Митяев

Как трудно быть художником среди асфальта серого,

То черного от дождика, то стылого и белого,

Среди домов, казенных слов, и незнакомых встречных лиц,

И снежных нитей проводов, и мокрых крашенных ресниц.

И каждый день в тролейбусе, в бреду волнений прожитых,

Разгадываю ребусы на стеклах замороженных.

На стеклах и на памяти из правды и из чьей-то лжи,

И на душевной Замяти, и на холсте с названьем «Жизнь».

Как трудно быть художником, не спать в ненастье за стеной,

А плыть под шепот дождика над черной жуткой глубиной,

Запомнить, как шумит гроза, и даже капли пережить —

И ведь нельзя закрыть глаза и вдруг художником не быть.

Сұр асфальтта суретші болу қандай қиын,

Енді жаңбырдан қара, енді суық және ақ,

Үйлер арасында ресми сөздер мен бейтаныс беттер,

Және сымдардың қар жіптері және дымқыл боялған кірпіктер.

Күн сайын троллейбуста, толқудың сандырақтарында өмір сүрді,

Мен мұздатылған көзілдіріктерге жұмбақтарды шешемін.

Көзілдірікте және шындық пен біреудің өтірікінен естелік,

Ал ментальды джемде және «Өмір» атауы бар кенепте.

Жаман ауа-райында қабырғаның артында ұйықтамау, суретші болу қандай қиын,

Жаңбырдың сыбырымен қара қорқынышты тереңдікте жүзу үшін,

Найзағайдың қалай гуілдегенін және тіпті тамшылардан аман қалғанын есіңізде сақтаңыз -

Ал сіз көзіңізді жұмып, кенет суретші бола алмайсыз.