Mimosa - Niccolò Fabi

Il silenzio imbarazzato

Di chi sa di non tornare

La lasciò senza parole

Della porta che si chiuse

Non sentì neanche il rumore

Tanto forte era il suono del suo rancore

Per guardarsi nello specchio

Mise l’abito migliore

Perché fosse più elegante il suo dolore

Da quello che le ha sputato addosso

Perché non ha detto

Perché non ha fatto

Ora si sente soffocare

Quando si comincia a recriminare

È il momento in cui si sta per sparire

Mimosa

Bella

Riposa

Che il sogno

Ti dona

Così pensò al loro primo incontro

Alla magia di quell’incanto

Alla sua gioia elementare

Alle grida di piacere

Soffocate dal cuscino

Quando un gesto primitivo

Si fa divino

E a quella esaltazione del presente

Di un amore che ancora non ti ha chiesto niente

Niente da sacrificare

Poi del lasciarsi il solito rituale

Dove ogni uomo diventa così banale

Mimosa

Bella

Riposa

Che il sogno

Ti dona

Ұялған үнсіздік

Қайтпайтындарын білетіндердің

Бұл оны тілсіз қалдырды

Жабылған есіктен

Ол тіпті шуды да естімеді

Оның реніш үні сондай күшті болды

Айнаға қарау үшін

Ең жақсы көйлекті киді

Оның ауырсынуын талғампаз ету үшін

Оның оған түкіргенінен

Неге айтпады

Неге болмады

Қазір ол тұншығып қалғандай сезінеді

Сіз шағымдана бастағанда

Бұл сіздің жоғалып кете жаздаған сәтіңіз

Мимоза

Әдемі

Демалыс

Не арман

Саған жарасады

Сондықтан ол олардың алғашқы кездесуін ойлады

Сол сиқырдың сиқырына

Оның қарапайым қуанышына

Ләззат айқайларына

Жастықтан тұншығу

Қарапайым қимыл болғанда

Ол құдайға айналады

Және осы күннің асқақтығына

Сенен әлі ештеңе сұрамаған махаббат туралы

Құрбандыққа ештеңе жоқ

Содан кейін әдеттегі рәсімді қалдырады

Әрбір адам соншалықты қарапайым болатын жерде

Мимоза

Әдемі

Демалыс

Не арман

Саған жарасады