Атлантида - Nautilus Pompilius

Я узнаю тебя по тайному знаку,

Ты узнаешь меня по перстню на пальце.

Hаша память хранит забытые песни,

Мы умеем плясать первобытные танцы.

Сколько лет я не слышал язык этот древний,

Этот шепот любви, никому не понятный.

Hа какую-то ночь в нашем вечном бессмертье

Мы вернемся с тобою в Атлантиду обратно.

Где-то там под водой спит наш город старинный,

В тишине первозданной хранит свои тайны.

Мы любили друг друга, потому и спаслись,

Мне не хочется думать, что это случайно.

Проигрыш.

Будет серое утро, и влекомы судьбою

Мы опять превратимся в одиноких скитальцев.

И никто не узнает, что свели нас с тобою

Эти тайные знаки, эти перстни на пальцах.

Hо пока длится ночь, я хочу слышать этот

Позабытый язык, никому не понятный.

Я так ждал тебя долгих десять тысячелетий,

Чтоб вернуться с тобою в Атлантиду обратно.

Я узнаю тебя по тайному знаку,

Ты узнаешь меня по перстню на пальце.

Hаша память хранит забытые песни,

Мы умеем плясать первобытные танцы.

Мен сені құпия белгімен танимын,

Мені саусағымдағы сақинадан танисың.

Біздің жадымызда ұмытылған әндер сақталады,

Қарабайыр билерді билей аламыз.

Осы көне тілді естімегеніме қанша жыл,

Бұл махаббат сыбырын ешкім түсінбейді.

Біздің мәңгі өлместігімізде біраз түн

Біз сіздермен бірге Атлантидаға қайтамыз.

Бір жерде біздің ескі қала су астында ұйықтап жатыр,

Алғашқы үнсіздікте өз құпиясын сақтайды.

Біз бір-бірімізді сүйдік, сондықтан біз құтқарылдық,

Мен мұны кездейсоқ деп ойлағым келмейді.

Жеңілу.

Боз таң болады, Тағдыр тартқан бізді

Біз тағы да жалғызбасты қаңғыбастарға айналамыз.

Ал бізді сенімен бірге әкелгенін ешкім білмейді

Бұл құпия белгілер, саусақтардағы бұл сақиналар.

Бірақ түн болғанша мен мұны естігім келеді

Ұмытылған тіл, ешкім түсінбейді.

Мен сені он мың жыл күттім,

Сізбен бірге Атлантидаға оралу үшін.

Мен сені құпия белгімен танимын,

Мені саусағымдағы сақинадан танисың.

Біздің жадымызда ұмытылған әндер сақталады,

Қарабайыр билерді билей аламыз.