Безумство, коварство и маленький кусочек любви - Найк Борзов

Здравствуй рассвет.

Каким ты будешь день?

Что принесёшь?

Какой сюрприз преподнесёшь ты нам сегодня?

Маленький кусочек ледяного солнца

Над нами мирно занимает своё пространство.

Мы лежим в траве у бездонного колодца и Наблюдаем за твоей растущей красотою.

Каждая ночь.

Будет в нас желание быть,

Желанье друг друга, наслаждаться и любить.

Мы лежим в постели, как приятно это чувство,

Когда не хочется вставать и одеваться,

Чтобы съесть завтрак.

Так лежать весь день — бесспорное безумство,

Но это лучше, чем коварство, смерть, обман

И маленький кусочек любви.

Здравствуй закат.

Какой ты будешь ночь?

Что принесёшь?

Какой сюрприз преподнесёшь ты нам сегодня?

Семь огромных лун висят над нашим домом,

А мы сидим на его крыше, уставившись на космос.

Луны как семь звеньев одной большой цепочки,

Обвивающих всю землю и задающих нам вопрос:

«Где были вы, когда нас было не семь, а сто пять?

Через три дня еще одна из нас взорвётся опять.

Скоро нас не будет, мы навсегда погибнем,

А если мы умрём, то тогда умрёт и солнце.

Что же вы сидите психи, что вам с крыши видно?

Ведь вместе с нами умрёт

безумство, коварство

И маленький кусочек любви».

Наши тела сплелись в одно безумное «Я»,

Наши глаза, безумно крикнув, умчались туда,

Где всё умирает под лучами солнца

И возрождается, когда его скрывают тучи.

Если тебе нравится детей терзать и мучить,

Тебе понравится тогда лежать на дне колодца.

Холод и зной, заброшен город, остались лишь мы,

Даже дома уходят в поисках еды и воды.

Скоро нас не будет, мы навсегда погибнем.

Мертвы все звёзды, неба нет, не светит больше Солнце.

Пожелай же мне удачи, поцелуй на Прощанье, я отправляюсь искать безумство,

Коварство и маленький кусочек любви…

Сәлем таң.

Сіз қай күні боласыз?

Не әкелесің?

Бүгін бізге қандай тосын сый жасайсыз?

Мұзды күннің кішкене бөлігі

Үстімізде өз кеңістігін бейбіт түрде алып жатыр.

Біз түпсіз құдықтың жанында шөпте жатырмыз және өсіп келе жатқан сұлулығыңызды бақылаңыз.

Әр түнде.

Бізде болуға деген ұмтылыс болады,

Бір-бірін қалау, ләззат алу және сүйіспеншілік.

Біз төсекте жатырмыз, бұл сезім қандай жақсы,

Тұрып киінгің келмегенде,

Таңғы ас ішу үшін.

Күні бойы осылай өтірік айту - ақылсыздық

Бірақ бұл алдаудан, өлімнен, алдаудан жақсы

Және кішкене махаббат.

Сәлем күн батуы.

Түнде не боласыз?

Не әкелесің?

Бүгін бізге қандай тосын сый жасайсыз?

Үйіміздің үстінде жеті үлкен ай ілулі тұр,

Ал біз оның төбесінде ғарышқа қарап отырамыз.

Айлар бір үлкен тізбектің жеті буыны сияқты,

Бүкіл жерді орап, бізге сұрақ қояды:

«Біз жеті емес, жүз бес адам болғанда сен қайда болдың?

Үш күннен кейін тағы біреуіміз жарылады.

Жақында біз жоқ боламыз, мәңгілікке жойыламыз,

Ал біз өлсек, күн де ​​өледі.

Неге отырсың психо, төбесінен не көрінеді?

Өйткені, ол бізбен бірге өледі

ақымақтық, алдау

Және махаббаттың кішкене бөлігі».

Біздің денеміз бір жынды «мен» біріктірілген,

Біздің көзіміз ессіз айқайлап, сонда жүгірді,

Күн сәулесінің астында бәрі өлетін жерде

Ал бұлттар оны жасырған кезде қайта туады.

Балаларды азаптап, қинауды ұнатсаң,

Сонда құдықтың түбінде жатқанды ұнатасың.

Суық пен ыстық, қала тасталды, біз ғана қалдық,

Тіпті үйлер тамақ пен су іздеп кетеді.

Жақында біз жоқ боламыз, мәңгілікке жойыламыз.

Жұлдыздардың бәрі өлді, аспан жоқ, Күн енді жарқырайды.

Сәттілік тілеп, сүйіп қоштасып, Жындылық іздеп кеттім

Қулық пен махаббаттың кішкене бөлігі...