The Light At The End Of The World - My Dying Bride

An isle, a bright shining isle stands forever, alone in the sea

Of rock and of sand and grass and shale, the isle bereft of trees.

— Small.

A speck in the wide blue sea.

'Tis the last of all the land.

A dweller upon our lonesome isle, the last, lonely man?

-

By the Gods he is there to never leave, to remain all his life.

His punishment for evermore, to attend the eternal light.

The lighthouse, tall and brilliant white, which stands at the end of the world.

Protecting ships and sailors too, from rock they could be hurled

Yet nothing comes and nothing goes 'sept the bright blue sea.

Which stretches near and far away, 't is all our man can see.

Though, one day, up high on rock, a bird did perch and cry.

An albatross, he shot a glance, and wondered deeply, why?

Could it be a watcher sent?

A curse sent from the Gods,

who sits and cries and stares at him, the life that they have robbed.

Each year it comes to watch over him, the creature from above.

Not a curse but a reminder of the woman that he loved.

— Oh weary night, under stars, he’d lay and gaze.

Up towards the moon and stars.

The suns dying haze.

Time and again, Orion’s light filled our man with joy.

Within the belt, he’d see his love, remembering her voice —

The twinkle from the stars above bled peace into his heart

As long as she looks down on him he knows they’ll never part

One day good, one day bad

The madness, the heat, the sun,

Out to sea, he spies upon land.

His beloved Albion.

Cliffs of white and trees of green

Children run and play, My home land

he cries and weeps, why so far away?

Eyes sore and red.

Filled with tears, he runs towards the sea.

To risk his life, a worthy cause, for home he would be.

Into the sea, deep and blue, the waters wash him clean.

Awake.

He screams.

Cold with sweat.

And Albion a dream.

— Such is life upon the isle, of torment and woe.

One day good.

One day bad.

And some days, even hope.

The light at the end of the world burns bright for mile and mile

Yet tends the man, its golden glow, in misery all the while?

For fifty years he stands and waits, atop the light, alone.

Looking down upon his isle the Gods have made his home —

The watcher at the end of the world through misery does defile.

Remembers back to that single night and allows a tiny smile.

(His sacrifice was not so great, he insists upon the world.

Again he would crime, Again he would pay, for one moment with the girl)

Her hair, long and black it shone,

The dark, beauty of her eyes,

Olive skin and warm embrace, her memory never dies.

'Twas years ago, he remembers clear the life they once did live.

Endless love and lust for life, they promised each would give.

Alas, such love and laughter too, was short as panting breath

For one dark night, her soul was kissed by the shade of death.

(Agony, like none before, was suffered by our man).

who tends the light now burning bright on the very last of land.

(Anger raged and misery too like nothing ever before).

He cursed the Gods and man and life, and at his heart he tore.

— A deity felt sympathy and threw our man a light

'Your woman you may see again, for a single night.

-

But think hard and well young man, there is a price to pay:

to tend the light at the end of the world is where you must stay.

Away from man and liufe and love.

Alone you will be.

On a tiny isle.

A bright shining isle in the middle of the sea.

— I'll tend the light, for one more night with the woman whom I love,

screamed the man, with tearful eyes, to the deity above.

And so it was that very night his lover did return.

To his arms and to their bed, together they did turn.

In deepest love and lust and passion entwined they did fall.

Lost within each other’s arms they danced (in lover’s ball).

-

— Long was the night filled with love.

For them the world was done.

Awoke he did to brightest light,

his woman and life had gone.

To his feet he leapt.

To the sea he looked.

To the lighthouse on the stone.

The price is paid and from now on he lives forever alone.

Fifty years have passed since then and not a soul has he seen.

but his woman lives with him still in every single dream.

'Tis sad to hear how young love has died to know that,

alone, someone has cried.

But memories are ours to keep.

To live them again, in our sleep.

-

Арал, жарқыраған арал теңізде мәңгілік жалғыз

Тас, құм, шөп пен тақтатас, ағашсыз арал.

— Кіші.

Кең көк теңіздегі  дақ.

Бұл жердің соңғы жері.

Біздің жалғыз аралдың тұрғыны, соңғы, жалғыз адам?

-

Тәңірдің антымен ол ешқашан кетпейтін, өмір бойы қалады.

Оның жазасы мәңгілікке, мәңгілік нұрға қатысу үшін.

Дүниенің соңында тұрған биік және жарқыраған ақ маяк.

Кемелер мен теңізшілерді де тастардан қорғай отырып, лақтыруға болады

Әйтсе де, ешнәрсе келмейді және ештеңе де кетпейді «жарқын көк теңіз.

Жақын және алысқа созылған бұл біздің адам көре алатындай ғана.

Бірақ бір күні тастың басына бір құс қонып, жылап жіберді.

Альбатрос, ол бір қарады да, қатты таң қалды: неге?

Бұл бақылаушы жіберілген болуы мүмкін бе?

Құдайдан келген қарғыс,

Отырып, жылап, оған қадала қарайтындар, тонап кеткен өмір.

Жыл сайын ол оның үстінен, жоғарыдағы жаратылыстарды бақылайды.

Қарғыс емес, ол жақсы көрген әйелді еске түсіру.

— Әй, шаршаған түн, жұлдыздардың астында жатып, қарап тұратын.

Ай мен жұлдыздарға қарай.

Күндер тұманданып өледі.

Орионның нұры қайта-қайта біздің адамды қуанышқа толтырды.

Белдікте ол оның дауысын есіне алып, өзінің махаббатын көреді —

Жоғарыдағы жұлдыздардың жымыңдағаны оның жүрегіне тыныштықты қанықтырды

Ол оған немқұрайлы қарағанша, ол олардың ешқашан қоштаспайтынын біледі

Бір күні жақсы, бір күні жаман

Ақылсыздық, жылу, күн,

Теңізге шығып, ол құрлықта барлау жасайды.

Оның сүйікті Альбионы.

Ақ құздар мен жасыл ағаштар

Балалар жүгіріп ойнайды, Туған жерім

ол жылайды және жылайды, неге сонша алыста?

Көздер қызарып, ауырады.

Көз жасына толып, теңізге қарай жүгіреді.

Өз өмірін қатерге         лайықты                                                          .

Теңізге, терең және көк, сулар оны тазалайды.

Оян.

Ол айқайлайды.

Терлеуден суық.

Ал Альбион арман.

— Міне, аралдағы өмір, азап пен қасірет.

Бір күні жақсы.

Бір күні жаман.

Ал кейбір күндер, тіпті үміт.

Дүниенің соңындағы жарық мильдер мен мильге дейін жарқырайды

Сонда да адамды, оның алтын нұрын, үнемі қайғы-қасіретке баулиды ма?

Елу жыл бойы ол жарықтың басында жалғыз тұрып күтеді.

Оның аралына қарап, құдайлар оның үйін жасады —

Дүниенің соңындағы бақылаушы қайғы-қасірет арқылы арамдайды.

Сол бір түнді еске түсіріп, күлімсіреуге мүмкіндік береді.

(Оның құрбандығы соншалықты үлкен емес, ол әлемді талап етеді.

Тағы да қылмыс жасайды, Тағы да төлейді, қызбен бір сәт)

Оның ұзын және қара шашы жарқырап,

Көзінің қараңғылығы, сұлулығы,

Зәйтүн терісі мен жылы құшақ, оның жады ешқашан өлмейді.

«Осыдан екі жыл бұрын ол бір кездері өмір сүрген өмірін есіне алды.

Өмірге деген шексіз сүйіспеншілік пен құштарлық, олар әрқайсысы беруге уәде берді.

Әттең, мұндай махаббат пен күлкі де тыныс алғандай қысқа болды

Бір қараңғы түнде оның жанын өлім көлеңкесінде сүйді.

(Асған, бұған дейін емес, біздің ер адам зардап шеккен).

Кім қазір жердің ең соңғы жерінде жарқырап жанып тұрған жарықты ұстайды.

(Ашу мен қасірет бұрын-соңды болмағандай).

Ол құдайларды, адамды және өмірді қарғап, жүрегін жаралады.

— Бір тәңір жанашырлық танытып, біздің адамға нұрын  жарды

"Әйеліңізді бір түнге қайта көруіңіз мүмкін.

-

Бірақ жақсылап ойлан, жас жігіт, төлеу  баға                                                                                                                                                             Бірақ жақсылап, жақсылап ойлан:

Ақырзаман жарығын жару  үш  сен тұру  керек орын болмақ.

Адамнан, өмірден және махаббаттан алшақ.

Жалғыз боласыз.

Кішкентай аралда.

Теңіздің ортасындағы жарқыраған арал.

— Мен сүйген әйелмен тағы бір түнге жарықты жағамын,

— деп айқайлады адам көзіне жас алып, жоғарыдағы құдайға.

Міне, дәл сол түнде оның сүйіктісі қайтып келді.

Оның құшағына және төсегіне бірге бұрылды.

Олар терең сүйіспеншілікке, құмарлыққа және құмарлыққа толы болды.

Бір-бірінің қолтығынан айырылып, олар биледі (ғашықтар балында).

-

— Махаббатқа толы түн ұзақ болды.

Олар үшін дүние жасалды.

Оянып, ол ең жарқын жарықты жасады,

оның әйелі мен өмірі өтті.

Ол орнынан секірді.

Ол теңізге қарады.

Тастағы маякқа.

Бағасы төленеді және қазір ол мәңгі өмір сүреді.

Содан бері елу жыл өтті, бірде-бір жанды көрген жоқ.

бірақ оның әйелі әлі күнге дейін әр түсінде онымен бірге тұрады.

Мұны білу үшін жас махаббаттың өлгенін есту мұңды,

жалғыз, біреу жылап жіберді.

Бірақ естеліктерді сақтау біздікі.

Оларды қайтадан, ұйқыда өмір сүру.

-