Золотое бабье лето - Михаил Звездинский

Тускло светится оконце над ленивою рекой,

Вся земля теплом прощания согрета.

Но придет злодейка осень с дождевою пеленой

И погубит бабье лето.

Над усталым моим прошлым шелестят года листвой,

Бродит память угасающего света.

Но лежит козырной картой над измотанной душой

Золотое бабье лето.

Будет ночь сырой, холодной, с сединою в облаках,

Догори, любовь, лучиной до рассвета.

Мне осталось для молитвы и прощения в веках

Золотое бабье лето.

Тускло светится оконце над застывшею рекой,

Вся земля теплом прощения согрета.

И напрасно кружат ветры над моею головой —

Не задуть им бабье лето.

Терезе жалқау өзеннің үстінде күңгірт жарқырайды,

Бүкіл жер қоштасу жылуымен жылытылады.

Бірақ зұлым күз жаңбыр жауып келеді

Ал үнді жазын бұзыңыз.

Жылдар жапырақтар сыбдырлайды шаршаған өткенімді,

Сөніп бара жатқан нұрдың жадында.

Бірақ таусылған жанның үстінен тұлпар сияқты өтірік айтады

Алтын үнді жазы.

Түн ылғалды, салқын, бұлттарда сұр шаш болады,

Жанып кет, махаббат, Таң атқанша шырақпен.

Мен ғасырлар бойы дұға мен кешірімге қалдым

Алтын үнді жазы.

Терезе мұздатылған өзеннің үстінде күңгірт жарқырайды,

Кешірімділік жылуымен бүкіл жер жылады.

Менің басымды желдер бекер айналдырады -

Оларды үнділік жазда жарып жібермеңіз.