Клён - Михаил Звездинский

Старый клен под окном увядает;

На душе будто кошки скребут.

Где-то филин истошно рыдает,

Где-то грустные песни поют.

Тучи виснут над самой избою,

Мелкий дождик с утра моросит;

Я боюсь повстречаться с тобою

После стольких взаимных обид.

Клен стучится в окошко слепое,

Словно путник своею клюкой.

Как хочу я любви и покоя,

Так давно позабывший покой.

Позабывший про смех и веселье,

Я гляжу за дорогу, туда,

Где всклокочена, будто с похмелья,

А над нею какая-то птица;

Жизнь уходит, а разве я жил?

Мне б забыться да водки напиться,

Чтобы хмель эту боль заглушил.

Старый клен, я тебя понимаю,

Ты, как я, одинок и забыт.

Я, как ты, не живу, а страдаю —

По иному судьба не велит.

На пустынной дороге осенней

Будем тихо с тобой увядать.

Ну, а в прошлом не сыщешь спасенья,

Хоть душа и стремится туда.

Терезе астындағы ескі үйеңкі қурап қалады;

Мысықтар менің жанымды тырнап жатқандай.

Бір жерде үкі жүректі сыздатып жылап жатыр,

Бір жерде мұңды әндер шырқалады.

Бұлттар саятшылықтың үстінде ілулі,

Таңертеңнен бері аздаған жаңбыр жауады;

Мен сені кездестіруге қорқамын

Қаншама өзара қорлаудан кейін.

Үйеңкі соқыр терезені қағып тұр,

Таяқ ұстаған саяхатшы сияқты.

Мен махаббат пен тыныштықты қалаймын,

Ұзақ уақыт ұмытылған тыныштық.

Күлкі мен көңілді ұмытқан,

Мен жолға қараймын, сонда,

Асыққан жерінде, асыққандай,

Ал оның үстінде қандай да бір құс;

Өмір кетеді, бірақ мен өмір сүрдім бе?

Ұмытып арақ ішер едім,

Бұл ауырсыну басылды.

Кәрі үйеңкі, мен сені түсінемін

Сен де мен сияқты жалғызсың, ұмыт қалдың.

Мен сіз сияқты өмір сүрмеймін, бірақ азап шегемін -

Басқасын тағдыр бұйырмайды.

Күзгі дала жолда

Біз сенімен үнсіз өшеміз.

Өткенде құтқарылуды таппайсың,

Жан сонда баруға ұмтылса да.