Очарована, околдована. Часть 2 - Михаил Звездинский

Очарована, околдована,

С ветром в поле когда-то повенчана,

Вся ты словно в оковы закована,

Драгоценная ты моя женщина!

Ни веселая, ни печальная.

Словно с темного неба сошедшая,

Ты и песнь моя обручальная,

И звезда ты моя сумашедшая.

Я склонюсь над твоими коленями.

Обмниму их с неистовой силою.

И слезами и стихотворениями

Обожгу тебя горькую, милую.

Что не сбудется — позабудется.

Что не вспомнится — то не исполнится

Отчего же ты плачешь, красавица?

Или мне это просто чудится!

Очарована, околдована,

С ветром в поле когда-то повенчана,

Вся ты словно в оковы закована,

Драгоценная ты моя женщина

Сиқырланған, сиқырланған

Бірде далада желмен үйленген,

Бәрің де шынжырға байланғандайсыңдар,

Сіз менің асыл әйелімсіз!

Көңілді де, қайғылы да емес.

Қараңғы аспаннан түскендей,

Сен және менің той әнім,

Ал сен менің жынды жұлдызымсың.

Мен сіздің тізеңізді бүгемін.

Мен оларды қаһарлы күшпен құшақтаймын.

Және көз жасымен, өлеңдерімен

Мен сені ащы күйдіремін, жаным.

Орындалмайтын нәрсе - ұмытылады.

Есте қалмаған нәрсе - ол орындалмайды

Неге жылайсың, сұлуым?

Әлде мен жай таң қалдым ба!

Сиқырланған, сиқырланған

Бірде далада желмен үйленген,

Бәрің де шынжырға байланғандайсыңдар,

Қымбатты сен менің әйелімсің