La nuit douce d'Alice - Michel Delpech

Le vent joue avec la branche

De l’orme qui se penche vers sa fenêtre

Ça lui rappelle ses petits

Leurs rires sur les balançoires

Son regard pour ailleurs

S’amuse à suivre le vol fou d’un rouge-gorge

Le plus clair de son temps

Elle le passe à accepter le soir

Sur ses accoudoirs de dentelle

Ses mains sèches se reposent des lessives

Et des mouchoirs en drap de lin

Que les chagrins lui ont fait pétrir

Ses mains aux veines si bleues

Petits fleuves qui se jettent dans ses silences

La résument et la raisonnent

Il n’est plus temps de s’attendre au pire

Maintenant les choses sont paisibles

Aussi paisibles que l’homme, là, qui jardine

S'évanouit la mauvaise herbe

Quand la nuit douce descend sur le parc

Les souvenirs qui surnagent

C’est les nuages, là-bas, qui moutonnent

Coton sur l’arbre de Noël

Brume sur l'étang où l’attend la barque

Ses rêves, ils s'économisent

Ils ne courent plus si loin sur la colline

Ses caprices se limitent à

Une bonne âme qui lui épluche une poire

Sa mémoire à la dérive

Lui souffle «C'était quoi, cette guerre, déjà ?»

Et moi, j’espère par-dessus tout

Que je s’rai là pour lui dire au revoir

Ses pensées n’ont plus de flot

C’est juste des petits pas de porcelaine

Et elle assemble le meilleur

Comme on rentre les fleurs par grand froid

Maintenant tout est simple

Comme quand ses pièces sont faites, sa vaisselle propre

Et qu’elle respire la maison

Les yeux fermés, seule dans le noir

Жел бұтақпен ойнайды

Терезесіне қарай еңкейген қарағаштан

Бұл оның балаларын еске түсіреді

Олардың әткеншектегі күлкілері

Оның көзқарасы басқа жақта

Робиннің ессіз ұшуынан кейін көңілді болыңыз

Оның көп уақытын

Ол оны кешке қабылдауға жұмсайды

Оның шілтерлі қол тіректерінде

Оның құрғақ қолдары кірден тынығып қалады

Және зығыр орамалдар

Қайғылар оны илеуге мәжбүр етті

Оның көк тамырлы қолдары

Оның тыныштығына ағып жатқан кішкентай өзендер

Оны қорытындылаңыз және дәлелдеңіз

Енді ең жаманды күтетін уақыт емес

Қазір жағдай тыныш

Бау-бақшамен айналысатын адам сияқты тыныш

Арамшөпті әлсіретеді

Жұмсақ түн саябаққа түскенде

Жүзетін естеліктер

Бұл бұлттар, анау көбік

Шыршадағы мақта

Қайық күтіп тұрған тоғандағы тұман

Оның армандары, олар өздерін сақтайды

Олар енді төбеден алысқа жүгірмейді

Оның қыңырлығы мұнымен шектеледі

Ол үшін алмұрт қабығын терген жақсы жан

Оның есте сақтау қабілеті нашар

Ол тағы да «бұл не соғыс еді?» деп сыбырлайды.

Және бәрінен де үміттенемін

Мен қоштасу үшін сонда боламын

Оның ойлары өз ағынын жоғалтты

Бұл фарфордың сәби қадамдары ғана

Және ол ең жақсысын жинайды

Біз суықта гүлдер әкелетін сияқтымыз

Қазір бәрі қарапайым

Оның бөліктері дайын болған кезде, оның ыдыстары таза

Және ол үйге дем береді

Көздер жабық, қараңғыда жалғыз