Самая любимая песня - Лев Лещенко

Самою любимою ты была моею.

Я шептал тебя во сне, я с тобой вставал,

Я за красками ходил в желтую аллею

И в морозы на стекле звуки рисовал.

Просинь отражалась в зеркале оконном,

Выцветал от ожиданья лес.

Осень свой обряд вершила по законам,

Не суля событий и чудес.

А той ночью я бродил по пустому городу,

Собирая паузы, да осколки дня,

А ветра до петухов все играли с вороном,

Да случайно с листьями принесли тебя.

Помнишь, плыли на пододеяльник листья

С запахами будущей пурги.

Помнишь, я читал тебе их словно письма

По прожилкам лиственной руки.

Есть начало и конец у любой истории.

Нас несет в фантазии завтрашнего дня.

Снятся мне по-прежнему светлые мелодии,

Только не встречаются лучше, чем твоя.

Сен менің ең сүйіктім едің.

Ұйқыда сені сыбырладым, сенімен тұрдым,

Мен түстер үшін сары аллеяға бардым

Ал суықта ол дыбыстарды шыныға түсірді.

Терезе айнасынан көк түсті,

Орман күткеннен гүлденді.

Күз өз рәсімін заңдарға сәйкес орындады,

Келешегі жоқ оқиғалар мен ғажайыптар.

Сол түні мен бос қаланы араладым,

Үзілістерді жинау, иә күннің үзінділері,

Әтештердің алдында желдер қарғамен ойнады,

Иә, олар сізді кездейсоқ жапырақтармен әкелді.

Есіңізде болсын, жапырақтар көрпе жамылғысында қалқып кетті

Болашақ боранның иісімен.

Есіңізде болсын, мен сізге хаттар сияқты оқыдым

Жапырақты қолдың тамырларының бойымен.

Кез келген оқиғаның басы мен соңы болады.

Біз ертеңгі күннің қиялында жүрміз.

Мен әлі күнге дейін жарқын әуендерді армандаймын,

Олар сенікінен жақсы кездеспейді.