Я сегодня до зари встану - Лев Лещенко

Я сегодня до зари встану,

По широкому пройду полю.

Что-то с памятью моей стало,

Всё, что было не со мной, помню.

Бьют дождинки по щекам впалым;

Для вселенной двадцать лет – мало.

Даже не был я знаком с парнем,

Обещавшим: “Я вернусь, мама…”

А степная трава пахнет горечью,

Молодые ветра зелены.

Просыпаемся мы – и грохочет над полночью

То ли гроза, то ли эхо прошедшей войны.

Обещает быть весна долгой,

Ждет отборного зерна пашня.

И живу я на земле доброй

За себя и за того парня.

Я от тяжести такой горблюсь,

Но иначе жить нельзя, если

Всё зовёт меня его голос,

Всё звучит во мне его песня.

А степная трава пахнет горечью,

Молодые ветра зелены.

Просыпаемся мы – и грохочет над полночью,

То ли гроза, то ли эхо прошедшей войны.

Мен бүгін таң атқанша тұрамын

Мен кең өрісті басып өтемін.

Менің есімде бір нәрсе болды

Менімен болмағанның бәрі есімде.

Жаңбыр тамшылары шұңқыр бетке соқты;

Ғалам үшін жиырма жыл аздық етеді.

Мен ол жігітті де танымадым

Уәде берді: «Мен қайтамын, анашым ...»

Ал дала шөбі ащы иіскейді,

Жас желдер жасыл.

Біз оянамыз - түн ортасында шуылдаймыз

Не найзағай, не өткен соғыстың жаңғырығы.

Ұзақ көктем боламын деп уәде береді,

Егістік жер таңдап алынған астықты күтуде.

Ал мен жақсы жерде өмір сүремін

Өзім үшін және сол жігіт үшін.

Мен сондай ауырлықтан еңкейдім,

Бірақ басқаша өмір сүру мүмкін емес, егер

Бәрі мені дауыс деп атайды,

Оның әні менде бәрі естіледі.

Ал дала шөбі ащы иіскейді,

Жас желдер жасыл.

Біз оянамыз - түн ортасында шуылдаймыз,

Не найзағай, не өткен соғыстың жаңғырығы.