Разговор о дожде - Леонид Агутин

Я снова слушаю дождь, я вижу эти глаза.

Я знаю, что ты уйдешь, и может быть навсегда.

По лужам в длинном пальто, храня улыбку свою,

И не узнает никто, за что я дождь не люблю.

Опять ты рядом со мной,

Мы говорим о дожде,

И больше нет ничего,

И все забыто уже.

А дождь идет и идет, тебя ревную к нему,

Ну что ты в этом нашла, я до сих пор не пойму,

Поет он песни тебе, а в них слова не ясны,

О, как холодны уста, как далеко до весны.

Я снова слушаю дождь, я вижу эти глаза,

Я знаю, что ты уйдешь, и может быть навсегда.

Тебя пытаюсь искать, тебе ночами звоню,

А ты не можешь понять за что я дождь не люблю.

Жаңбырды қайта тыңдаймын, сол көздерді көремін.

Мен сенің кететініңді білемін, мүмкін мәңгілікке.

Ұзын пальтодағы шалшық арқылы, күлімсіреп,

Ал менің жаңбырды неге ұнатпайтынымды ешкім білмейді.

Тағы да жанымдасың

Біз жаңбыр туралы айтып отырмыз

Ал одан артық ештеңе жоқ

Ал бәрі қазірдің өзінде ұмытылған.

Жаңбыр жауады, кетеді, мен оны қызғанамын,

Одан не таптың, мен әлі түсінбеймін,

Ол сізге ән айтады, бірақ оларда сөздер анық емес,

Әй, еріндері суық, көктемге дейін қаншама.

Жаңбырды қайта тыңдаймын, сол көздерді көремін

Мен сенің кететініңді білемін, мүмкін мәңгілікке.

Мен сені іздеймін, түнде телефон соғамын,

Ал менің жаңбырды неге ұнатпайтынымды түсіне алмайсың.