Word of Mouth - Laurie Anderson

In 1980, as part of a project called Word of Mouth, I was invited,

along with eleven other artists, to go to Ponape, a tiny island in the middle

of the Pacific.

The idea was that we’d sit around talking for a few days and

that the conversations would be made into a talking record

The first night we were all really jet-lagged.

But as soon as we sat down the

organizers set up all these mics and switched on thousand-watt light bulbs,

and we tried our best to seem as intelligent as possible

Television had just come to Ponape a week before we arrived, and there was a

strong excitement around the island, as people crowded around the few sets

Then the day after we arrived, in a bizarre replay of the first TV show ever

broadcast to Ponape, prisoners escaped from a jail, broke into the radio

station and murdered the DJ.

Then they went off on a rampage through the jungle

armed with lawnmower blades.

In all, four people were murdered in cold blood

Detectives, flown in from Guam to investigate, swarmed everywhere

At night we stayed around in our cottages listening out into the jungle

Finally the local chief decided to hold a ceremony for the murder victims.

The artist Marina Abramović and I went, as representatives of our group,

to film it

The ceremony was held in a large thatched lean-to, and most of the ceremony

involved cooking beans in pits and brewing a dark drink from roots.

The smell was overwhelming.

Dogs careened around barking, and everybody seemed

to be having a fairly good time, as funerals go

After a few hours, Marina and I were presented to the chief, who was sitting on

a raised platform above the pits.

We’d been told we couldn’t turn our backs on

the chief at any time, or ever be higher than he was.

So we scrambled up onto

the platform with our film equipment and sort of duck-waddled up backwards to

the chief

As a present I brought one of those Fred Flintstone cameras, the kind where the

film canister is also the body of the camera, and I presented it to the chief.

He seemed delighted and began to click off pictures.

He wasn’t advancing the

film between shots, but since we were told we shouldn’t speak unless spoken to,

I wasn’t able to inform him that he wasn’t going to get twelve pictures,

but only one, very, very complicated one

After a couple more hours, the chief lifted his hand and there was absolute

silence

All the dogs had suddenly stopped barking.

We looked around and saw the dogs.

All their throats had been simultaneously cut, and their bodies,

still breathing, pierced with rods, were turning on the spits.

The chief

insisted we join in the meal, but Marina had turned green, and I asked if we

could just have ours to go

They carefully wrapped the dogs in leaves and we carried their bodies away

1980 жылы "Ауыздан шыққан сөз" жобасының бір бөлігі ретінде мені шақырды.

басқа он бір суретшімен бірге Понапеге, ортадағы кішкентай аралға бару

 Тынық мұхиты.

Идея, біз бірнеше күнде сөйлесуімізде және

сөйлесулер    сөйлеу жазбасына жүргізілетін болуы

Бірінші түнде бәріміз шынымен де кешігіп қалдық.

Бірақ отырған бойда

ұйымдастырушылар осы микрофондардың барлығын орнатып, мың ватт шамдарды қосты,

және біз мүмкіндігінше ақылды болып көрінді

Теледидар біз келгенге дейін бір апта бұрын пайда болды, ал а болды

Аралдың айналасындағы қатты толқу, адамдар бірнеше топтаманың айналасында жиналды

Содан кейін біз келгеннен кейін, біз келгеннен кейін, алғашқы теледидар шоуының таңбасы

Понапеге хабар таратқанда, тұтқындар түрмеден қашып, радионы бұзды

станциясын басып, ди-джейді өлтірді.

Содан кейін олар джунгли арқылы қатты соққыға шықты

шөп шабатын пышақтармен қаруланған.

Төрт адам суық қанда өлтірілді

Тергеу үшін Гуамнан ұшқан детективтер әр жерде ағылып жатты

Түнде біз коттедждерде болып, джунглиді тыңдайтынбыз

Соңында жергілікті басшы кісі өлтіру құрбандарын жүргізу рәсімін өткізу туралы шешім қабылдады.

Суретші Марина Абрамович екеуміз тобымыздың өкілдері болдық.

түсіру үшін

Рәсім үлкен саманда өткізілді және                      

шұңқырларда бұршақты пісіріп, тамырынан қара сусын қайнатқан.

Иісі басым болды.

Иттер үріп жатқандай болды, бәрі бірдей

учаскелерде жақсы уақыт болуы керек, өйткені жерлеулер

Бірнеше сағаттан кейін Марина екеумізді отырған бастыққа таныстырды

шұңқырлардың үстінде көтерілген платформа.

Бізге бұрынуға болмайды деп айтылды

бастығы кез-келген уақытта немесе одан да жоғары болуы керек.

Сондықтан біз шалдыққанбыз

біздің пленка жабдығы бар платформа және артқа қарай үйрек тәрізді

бастық

Бүгін мен Фред Фредстоттың бірімен, сол жерде

пленка қапшығы да камераның корпусы, мен оны басшыға ұсындым.

Ол қуанғандай болды да, суреттерді шерте бастады.

Ол  алға қойған жоқ

түсірілім арасында түсіріңіз, бірақ бізге сөйлемейінше сөйлемеу керек айтылғандықтан,

Мен оған он екі суретке түспейтінін хабардар ете алмадым,

бірақ бір ғана, өте, өте күрделі

Тағы бір-екі сағаттан кейін бастық қолын көтерді, сонда абсолютті болды

тыныштық

Барлық иттер кенет үруді тоқтатты.

Біз жан-жағымызға қарадық және иттерді көрдік.

Олардың барлық тамағы бір уақытта кесілген, ал денелері,

әлі де тыныс алып, таяқтармен тесіп, түкіргіштерді  бұрып жатты.

бастық

тамаққа қосылуымызды талап етті, бірақ Марина жасыл түске боялды, мен біз бар ма деп сұрадым.

Біздікі барған болуы мүмкін

Олар иттерді жапырақтарға мұқият орап, біз олардың денелерін алып кеттік