A Story About A Story - Laurie Anderson

I wanna tell you a story — about a story.

And it’s about the time I discovered

that most adults have no idea what they’re talking about.

It was the middle of

the summer, when I was 12. And I was the kind of kid who was always showing off.

I have seven brothers and sisters, and I was always getting lost in the crowd.

And so, I would do practically anything for attention

So, one day I was at the swimming pool, and I decided to do a flip from the

high board.

The kind of dive when you’re temporarily, magically,

suspended mid-air.

And everyone around the pool goes «Wow!

That’s incredible.

That’s amazing!»

Now, I’d never done a flip before.

But I thought: «How hard could it be?

You just somersault and straighten out right before you hit the water.

«So I did.

But I missed the pool.

And I landed on the concrete edge.

And broke my back

I spent the next few weeks in traction, in the Children’s Ward at the hospital.

And for quite a while I couldn’t move or talk.

I was just sort of… Floating.

I was in the same trauma unit with the kids who’d been burned.

And they were

hanging in these rotating slings, sort of like rotisseries or spits.

Machines that would turn you around and around.

So the burns could be bathed

in these cool liquids

Then one day, one of the doctors came to see me, and he told me that I wouldn’t

be able to walk again.

And I remember thinking: «This guy is crazy.

I mean, is he even a doctor?

Who knows?»

Of course I was going to walk.

I just had to concentrate.

Keep trying to make contact with my feet,

to convince them — will them — to move

The worst thing about this was the volunteers, who came every afternoon to read

to me.

And they’d lean over the bed, and they’d say: «Hello Laurie.

«Really enunciating each word, as if I’d also gone deaf.

And they’d open the

book.

«So, where were we?

Oh yes… The gray rabbit was hopping down the road,

and guess where he went?

Well, nobody knows.

The farmer doesn’t know…

The farmer’s wife doesn’t know…» Nobody knew where the rabbit had gone — but

just about everybody seemed to care

Now, before this happened, I’d been reading books like A Tale of Two Cities and

Crime and Punishment.

So the gray rabbit stories were kind of a slow torture…

Anyway, eventually I did get on my feet.

And for two years I wore a huge metal

brace.

And I got very obsessed with John F. Kennedy.

Because he had back

problems too.

And he was the President

Much later in my life, when someone would ask what my childhood was like,

sometimes I would tell them this story about the hospital.

And it was a short

way of telling them certain things about myself.

How I’d learned not to trust

certain people.

And how horrible it was to listen to long pointless stories.

Like the one about the gray rabbit

But there was always something weird about telling this story, that made me

very uneasy.

Like something was missing.

Then one day, when I was in the middle

of telling it, I was describing the little rotisseries that the kids were

hanging in. And suddenly, it was like I was back in the hospital.

Just exactly the way it had been.

And I remembered the missing part

It was the way the ward sounded at night.

It was the sounds of all the children

crying and screaming.

It was the sounds that children make when they’re dying

And then I remembered the rest of it.

The heavy smell of medicine.

The smell of burnt skin.

How afraid I was.

And the way some of the beds would

be empty in the morning.

And the nurses would never talk about what had

happened to these kids.

They’d just go on making the beds and cleaning up

around the ward

And so the thing about this story — was that actually I’d only told the part

about myself.

And I’d forgotten the rest of it.

I’d cleaned it up,

just the way the nurses had.

And that’s what I think is the creepiest thing

about stories.

You try to get to the point you’re making — usually about

yourself or something you learned.

And you get your story, and you hold on to

it.

And every time you tell it, you forget it more

Мен саған әңгіме айтқым келеді - әңгіме туралы.

Бұл мен ашқан уақыт туралы

ересектердің көпшілігі не туралы айтып жатқанын білмейді.

ортасында болды

Мен 12 жаста болатын жаз. Мен үнемі өзін көрсетіп жүретін бала едім.

Менің жеті бауырым, қарындастарым бар, мен әрқашан көпшілікке адасып қалдым.

Сонымен, мен назар үшін іс жүзінде бәрін жасар едім

Сонымен, бір күні                                                                                                                                                               

биік тақта.

Уақытша, сиқырлы болған кездегі сүңгу түрі

аспалы ауада.

Ал бассейннің айналасындағылардың бәрі «Уау!

Ол тамаша.

Бұл ғажайып!»

Енді мен бұрын-соңды бұрмалап көрмеппін.

Бірақ мен: «Бұл қаншалықты қиын болуы мүмкін?

Сіз жай ғана сальто жасап, суға түсер алдында түзетіңіз.

«Мен  солай жасадым.

Бірақ бассейнді сағындым.

Мен бетон шетіне  қондым.

Және белімді  сындырды

Мен келесі бірнеше аптаны ауруханадағы балалар бөлімшесінде тракция                                                                                                                                                                   ауруханада                                                                                             балалар    а

Мен біраз уақыт қозғала да, сөйлей де алмадым.

Мен жай ғана… Қалқымалы болдым.

Мен күйіп қалған балалармен бір жарақат бөлімінде болдым.

Және олар болды

осы айналмалы итарқаларда ілулі, мысалы, тоқаш немесе шұңқырлар.

Сізді айналдыратын машиналар.

Сондықтан күйікті суға                                          |

 осы салқын сұйықтықтарда

Бір күні дәрігерлердің бірі мені қабылдауға келді де, мен бармайтынымды  айтты.

қайта жүре  болыңыз.

«Бұл жігіт ақылсыз.

Яғни ол тіпті дәрігер бола ма?

Кім біледі?»

Әрине, мен жүре алдым.

Мен жай шоғырлануым керек еді.

Аяқтарыммен байланыста болуға тырысыңыз,

Оларды сендіру үшін - олар қозғалады - қозғалу

Ең сорақысы, күн сайын түстен кейін кітап оқуға келетін еріктілер болды

маған.

Олар төсекке еңкейіп: «Сәлеметсіз бе, Лори.

«Мен де естімей қалғандай, әрбір сөзді айтып отырмын.

Және олар ашады

кітап.

«Сонымен, біз қайда болдық?

Иә... Сұр қоян жолда секіріп бара жатты,

және ол қайда кеткенін біліңіз бе?

Ешкім білмейді.

Фермер білмейді...

Фермердің әйелі білмейді...» Қоянның қайда кеткенін ешкім білмеді — бірақ

барлығы дерлік                                 

Енді, бұл орын алмас бұрын, мен «Екі қаланың  ертегісі» сияқты кітаптарды оқитынмын

Қылмыс пен жаза.

Сонымен сұр қоянның әңгімелері баяу азаптау болды...

Әйтеуір, ақырында аяғыма                                                                                   .

Екі жыл бойы мен үлкен металл кидім

ұстатқыш.

Мен Джон Кеннедиге қатты құмар болдым.

Өйткені ол қайтарып кетті

проблемалар да.

Және ол Президент болды

Менің өмірімде біреу менің балалық шағымның қандай екенін сұрағанда,

Кейде мен оларға бұл оқиғаны аурухана туралы айтар едім.

Және бұл қысқа болды

оларға өзім туралы белгілі бір нәрселерді айту тәсілі.

Мен сенбеуді қалай  үйрендім

белгілі бір адамдар.

Ұзақ мағыналы оқиғаларды тыңдау қаншалықты сұмдық болды.

Сұр қоян туралы сияқты

Бірақ бұл оқиғаны айтуда әрқашан біртүрлі нәрсе болды, бұл мені жасады

өте мазасыз.

Бірдеңе жетіспейтін сияқты.

Содан кейін бір күні, мен ортасында болған кезде

Оны айта отырып, мен балалардың шағын нан пісіретін тағамдарын сипаттадым

Мен күтпеген жерден ауруханаға қайта түскендей болдым.

Дәл болғандай.

Мен жетпеген жерді есіме түсірдім

Түнде палатаның дауысы осылай болды.

Бұл барлық балалардың дауысы болды

жылау және айқайлау.

Бұл балалардың өліп жатқанда шығаратын дыбыстары еді

Содан кейін мен қалғанын есіме түсірдім.

Дәрінің ауыр иісі.

Күйген терінің иісі.

Қандай қорықтым.

Және төсектердің кейбіреулері

таңертең бос болыңыз.

Ал медбикелер ешқашан болған нәрсе туралы сөйлеспейтін

бұл балалармен болды.

Олар төсек жинап, тазалауды жалғастыратын

палатаның айналасында

Осылайша, бұл оқиға туралы нәрсе - бұл тек бөлісті айтып берді

мен туралы.

Қалғанын  ұмытып кетіппін.

Мен оны тазаладым,

медбикелер сияқты.

Менің ойымша, бұл ең қорқынышты нәрсе

әңгімелер туралы.

Сіз жасаған нүктесіне жетуге тырысасыз - әдетте

өзіңізге немесе  білген нәрсеге.

Сіз өзіңіздің тарихыңызды аласыз және ұстап отырасыз

ол.

Оны айтқан сайын ұмытып кетесің