Il N'y A Pas De Nom Pour Le Repos De Son Âme - Jacques Higelin

Il n’y a pas de nom sur cette croix rouillée

Plantée dans le fourreau du ventre de la terre,

Au fond d’un cimetière abandonné

Qui est né, qui est mort, qui dort sous cette croix?

Quel sort l’a condamné sans regret ni remords

Au secret de l’anonymat?

Depuis combien d’années personne n’est venu

Rendre un dernier salut, fleurir d’une pensée

Celui ou celle qui n’est plus?

Dans le désert de la solitude d’où jamais personne ne revient

Réclamer à l’ingratitude la maigre part du respect qu’on lui doit,

Rien qu’une prière pour le repos de son âme.

La vie, l’amour, la mort sont filles du néant

Que le vent de l’histoire balaie d’un courant d’air

Dans les couloirs de l’infini

Dans le désert de la solitude d’où jamais nul ne revient

Témoigner de l’ingratitude qui l’a abandonné au seuil du tombeau

Sans une prière pour le repos de son âme.

Бұл тот басқан крестте ешқандай атау жоқ

Жердің қарнына қондырылған,

Қараусыз қалған зираттың тереңінде

Бұл кресттің астында кім туды, кім өлді, кім ұйықтайды?

Қандай тағдыр оны өкінішсіз, өкінбей жазалады

Анонимдік құпияда?

Қанша жыл ешкім келмеді

Ақырғы сәлемді қайтарыңыз, оймен гүлдеңіз

Енді кім жоқ?

Ешкім қайтып оралмайтын жалғыздық шөлінде

Шүкірліктен оған тиесілі құрметтің шамалы үлесін талап ету,

Тек оның жан дүниесі үшін дұға.

Өмір, махаббат, өлім - жоқтың қыздары

Тарихтың самал желімен соқсын

Шексіздік дәліздерінде

Ешкім қайтып оралмайтын жалғыздық шөлінде

Оны қабірдің босағасында тастап кеткен шүкіршілікке куә бол

Оның жан дүниесі үшін дұғасыз.