A Vespertine Legacy - Hell

«Prietene, nu te du acolo — este sălaşul păsării morții…»

Eastern bound to far Carpathia, how the rain it stings my skin

Brandy’s fire and thoughts of hometown fail to quell unrest within

Mile on mile the coach wheels clatter, destination looms in sight

Orlok’s castle ramparts tower through the blackened veil of night

Soft, in the stark lit dreaming dark, the nightmare comes to me

The curse to begin, blood anointing the skin, with the kiss of infinity

Heart’s race, pulse chase — the price of greed is my humanity

My lost mortality

From the vein, life’s source behold

Welcome, death — let life unfold

Mortified, have I become a victim of this barren place?

Rank and stale, my heart hangs heavy, severed from love’s embrace

Iron-bound caskets fall around me, kill what hope that I have left

Thus revealed before me lies The Bird of Death…

I stand alone in the gloom of the undead’s tomb, my dread is quickening

Here as I seek where the sleepless creep, in the silence sickening

If I wait — too late!

I must return — fate is calling me

My fear is stalling me

From the vein, let blood be drawn

Welcome child of bloodless spawn

What is this God forsaken thing which walks among us?

And in silence of her room, a silent stranger stands in thrall

Fatal the dart of the pure in heart — the face of destiny

By fickle fate beguiled, as thrice on thrice unheeded cockerel calls

The kiss to begin, blood anointing the skin with the curse of infinity

The light consumes his flesh, binding life and death as one…

«Prietene, nu te du acolo — este sălaşul păsării morții…»

Шығыстан алыс Карпатияға қарай, жаңбыр менің терімді сыздатады

Брэндидің оты мен туған қаласы туралы ойлары іштегі толқуларды басуға мүмкіндік бермейді

Бір мильде вагон доңғалақтары сықырлайды, баратын жері көрініп тұр

Орлок қамалының қорғаны түннің қара жамылғысынан                                                                            |

Жұмсақ, қатты жарықта, қараңғы түсте, қорқынышты түс маған келеді

Қарғыс  басталуы                                                                                                            Теріні қанмен майлайды

Жүрек соғысы, жүрек соғуы — ашкөздік бағасы  адамгершілігім  

Менің жоғалған өлімім

Тамырдан, өмірдің қайнар көзі

Қош келдің, өлім — өмір ашсын

Ашуланған, мен осы елсіз жердің құрбаны болдым ба?

Дәреже мен ескірген, жүрегім ауырлап, махаббат құшағынан айырылды

Айналамда темір қорапшалар құлап, қалдырған үмітімді өшіремін

Осылайша менің алдымда Өлім құсы жатыр...

Мен өлгендер бейітінің қараңғысында жалғыз тұрмын, қорқынышым күшейіп барады

Міне, мен ұйқысыздардың қайда жатқанын  іздеп    іздеп    іздеймін       мүлдем таңқыр сыз сыз 

Егер күтсем — тым кеш!

Мен қайтаруым керек - тағдыр мені шақырады

Менің қорқынышым мені тоқтатады

Тамырдан қан алынсын

Қош келдіңіз қансыз уылдырықтың баласы

Біздің арамызда жүрген бұл Құдай тастап кеткен не нәрсе?

Оның бөлмесінде үнсіз бейтаныс адам тығырыққа тіреледі

Таза жүректің жебесі – тағдырдың жүзі

Құбылмалы тағдырды алдап жіберді, әтеш үш рет құлақ аспай шақырғандай

Бастау сүйісуі, теріні шексіздіктің қарғысымен майлау қан

Жарық оның денесін жалмап, өмір мен өлімді біртұтастай байланыстырады...