Жажда - ГРОТ

Взрывы срывают с Бога все имена и орнаменты

Как свет, один для всех, перед нами ты

В копоти пепелишь, ярче светится лицо

И мы впервые, как дети, называем тебя Отцом

Патологически нищие, выхода нет

Отечественная забава — меряться тяжестью бед

Их принимают, как награды, что годами ждали

Располосованная спина точно грудь в медалях

Неуемная жажда неизвестно чего

И как в песне, однажды за звездой кочевой

Дорога дарит ожидания, снова не та

Многовековые блуждания, маета

Резкий штопор, срыв, как на камень коса

И пусть врага ты сегодня, за мной поднимается сам

Только когда на горизонте черный дым

Мы умоляем, кто-нибудь, принесите воды

Каской из бетона в Бресте, спортзал в Беслане

Два источника реальной жажды из тысяч посланий

Как заблудившийся ребенок или кем-то забытый

В хаосе ищут черты родные, ищут защиты

Прощупывать взглядом чуждый огромный вокзал

Так и мы поднимаем к небу полные слез глаза

Не мести просим виновыным, не хлеба нищим

На не искать бы, где потеряли.

Вспомнить бы, что ищем

Сними ладонью жар, с наших горячих голов

Я все равно чужак, вне своих, сел, лесов

Страсть потуши во мне, выхлебать мир весь ковшом

Не дай забыть вовек, тех, кто глотка не нашел

В этом здании так тихо, и пробивает озноб

Старые книги на стеллажах кого-то ждут назло

Даты рождения, смерти у забытых фамилий

Заплутавшие в снегах, не пережившие штиля

Пыльное лето, весь архив покой и вечен

И сотня лет — секунда в лабиринте противоречий

Кто отдавал приказ, и кто находился возле?

Почему готовы не были, и кто кого заподозрил?

Какая правда у сторон, какая плата?

Кто первым погибал, и кто влиял на детонатор?

Им уже не важно, тут только метели свистят

О следах подавленной атаки полвека спустя

Я, как вкопанный, у каменных полок застыл

На мне объятия жизни, то, о чем кричат листы

И мы когда-то умрем, без фанфар, сразу

Останемся в архиве в виде коротких рассказов

В полумраке поезда, и в холодном вагоне

Мимо заброшенных станций, военчастей и колоний

Канонада в сердцах, понятия не путай

Линия фронта уже давно переместилась вовнутрь

Потомков душит жажда, до конца, с треском

Вопросы без ответов с корнями срывают с места

Ведь сколькие до нас также начинали с нуля

Так и не летят ответы, чем же ее утолять?

Сними ладонью жар, с наших горячих голов

Я все равно чужак, вне своих, сел, лесов

Страсть потуши во мне, выхлебать мир весь ковшом

Не дай забыть вовек, тех, кто глотка не нашел

Сними ладонью жар, с наших горячих голов

Я все равно чужак, вне своих, сел, лесов

Страсть потуши во мне, выхлебать мир весь ковшом

Не дай забыть вовек, тех, кто глотка не нашел

Жарылыстар Құдайдың барлық есімдері мен әшекейлерін жұлып алады

Жарық сияқты, бәріміз үшін бір, Алдымыздасың

Күйде күл, жүзі нұрланып

Ал, бала кезімізде біз сізді алғаш рет Әке деп атаймыз

Патологиялық жағынан кедей, шығудың жолы жоқ

Тұрмыстық көңіл көтеру - қиындықтардың ауырлығын өлшеңіз

Олар жылдар бойы күткен марапаттар сияқты қабылданады

Жолақты арқа медальдардағы кеудеге ұқсайды

Белгісіз нәрсеге тойымсыз шөлдеу

Ал әндегідей көшпелі жұлдыздың бір күні артта қалды

Жол үміт береді, қайтадан бұрынғыдай емес

Ғасырлар кезген, маета

Өткір штопор, сынық, Тастағы орақтай

Ал сен бүгін жау болсаң да артымнан көтеріледі

Тек көкжиекте қара түтін тұрғанда

Біреуден су әкелуін өтініп жатырмыз

Бресттегі бетон дулыға, Бесландағы спорт залы

Мыңдаған хабарламалардан шынайы ашқарақтықтың екі көзі

Жоғалған бала немесе ұмытылған біреу сияқты

Хаос кезінде олар туыстарының қасиеттерін іздейді, қорғауды іздейді

Бөтен ғаламшардың үлкен станциясын бір қарап шығу

Ендеше көзімізге жас толған көкке қараймыз

Өтінемін, кінәліден кек алма, кедейге нан берме

Қайда жоғалтқаныңды іздеме.

Біз іздеген нәрсені есте сақтаңыз

Ыстық бастарымыздан алақаныңызбен жылуды алып тастаңыз

Мен әлі бейтаныспын, ауылдарымның, ормандардың сыртында

Мендегі құмарлықты сөндір, бүкіл әлемді шөмішпен сор

Ұмытпасын мәңгілікке, Көмейін таппағандарды

Бұл ғимаратта өте тыныш және салқын

Сөрелердегі ескі кітаптар қарамастан біреуді күтуде

Ұмытылған фамилиялардың туған, қайтыс болған күндері

Тыныштықтан аман қалмай, қарда адасып

Шаңды жаз, бүкіл архив тыныш, мәңгілік

Ал жүз жыл – қайшылықтар лабиринтіндегі секунд

Бұйрықты кім берді, қасында кім болды?

Неліктен олар дайын болмады және кім кімнен күдіктенді?

Тараптардың шындығы қандай, қаламақы қанша?

Кім бірінші өлді және детонаторға кім әсер етті?

Олар енді бәрібір, тек боран ысқырып тұр

Жарты ғасырдан кейін басылған шабуылдың ізінде

Мен тамыры бір жерге түскендей болып, тас сөрелерге қатып қалдым

Менде бар өмір құшағы, Не туралы жайма-шуақ

Ал біз бір күні, әйтеуір, бірден өлеміз

Әңгіме түрінде мұрағатта қала берейік

Пойыздың ымыртында, салқын вагонда

Бұрынғы қараусыз қалған станциялар, әскери бөлімдер мен колониялар

Жүректердегі зеңбіректер, ұғымдарды шатастырмаңыз

Алдыңғы шеп әлдеқашан ішке қарай жылжыды

Ұрпақтары шөлдеп, соңына дейін, дүбірмен тұншығады

Түбірлері бар жауаптары жоқ сұрақтар көтеріледі

Өйткені, бізден бұрын да нөлден бастағандар қаншама

Сонда жауаптар ұшпайды, оны қалай қанағаттандыруға болады?

Ыстық бастарымыздан алақаныңызбен жылуды алып тастаңыз

Мен әлі бейтаныспын, ауылдарымның, ормандардың сыртында

Мендегі құмарлықты сөндір, бүкіл әлемді шөмішпен сор

Ұмытпасын мәңгілікке, Көмейін таппағандарды

Ыстық бастарымыздан алақаныңызбен жылуды алып тастаңыз

Мен әлі бейтаныспын, ауылдарымның, ормандардың сыртында

Мендегі құмарлықты сөндір, бүкіл әлемді шөмішпен сор

Ұмытпасын мәңгілікке, Көмейін таппағандарды