Большая Медведица - ГРОТ, Musia Totibadze

Не нужен бродягам дом и уют,

Нужны — океан, земля.

Что звёзды Медведицы им поют,

Не знаем ни ты, ни я.

У кочевника дом внутри, родина с ним повсюду.

В мыслях он каждому скажет: «До встречи»,

В ответ ему в спину процедят: «Иуда».

Он идет в одиночестве, ни ночлега, ни дружеских пиршеств,

Говори, за кого ты, или никто не откроет, глубоко оскорбившись.

Мимо россыпи поселений, себя называющих «Наши»,

Мимо гонки за миражами, мимо лидеров и отставших,

Мимо грохота всех свобод, мимо слепящих вспышек.

Курсом на тишину, в ней возможно хоть что-то услышать.

«Тысяча лет для нас песчинка, в книге одна строка», —

Говорят восьмитысячники, упираясь вершинами в облака.

Я засыпаю и млечный путь мне говорит на распев,

«Вы не почувствуете себя частью, целого не узрев».

Мы верим, что Бог это за ответом возникший снова вопрос.

Сподвижники вечного поиска за членство платят весомый взнос.

Лишаясь оседлости, мы в цвете видим другую реальность во снах,

Люди без ярлыков и отметин держат свою планету в руках.

Велик океан, и земля велика,

Надо бы всё пройти.

Большая Медведица издалека

Желает тебе пути.

В глазах отражается путь, сколько бессонных ночей в них.

У подножия великой горы у костра в одинокой молитве замер кочевник.

Безмолвие вечного из ущелья приносит запах и ветер,

Дорога это не камни и пыль, это лица людей, которых он встретил.

Это не карта и трасса, и даже не вес одного рюкзака,

Это былины, рассказы, и слово «любовь» на полутораста языках.

Пришел с пустыми руками, затерто до дырок былое новье,

Но неизмеримо деньгами и цифрой незримое, что он себе приобрёл.

Дальше от шума толпы дорога, ведущая в личную Мекку,

Туда, где застыли часы, любовь, пропитавшая все до молекул.

Таинство мудрости, к океану стремится ручей и река,

Кочевник стремится к единому, проходя мимо всех сторон баррикад.

Тропинка тянется ввысь, будто бы текст из букв и слов,

Медведица манит в ночи и дорога однажды станет его ремеслом.

Летя на холодных порывах, будто оторванный с дерева листик,

Одинокий свободный художник, путь- полотно, судьба это кисти.

Наляжем, друг, на вёсла свои.

Волна, пощади пловца!

Большая Медведица, благослови,

Большая Медведица!

Батырларға үй мен жайлылық қажет емес,

Бізге мұхит, жер керек.

Аюдың жұлдыздары оларға ән айтады,

Сен де, мен де білмейміз.

Көшпелінің ішінде үйі бар, Отаны әр жерде онымен бірге.

Өз ойларында ол бәріне: «Кездескенше», - дейді.

Жауап ретінде олар оның арқасына сүзеді: «Яһуда».

Ол жалғыз жүреді, түнейтін жері жоқ, достық тойлары жоқ,

Кім екеніңді айт, әйтпесе ешкім ашпайды, қатты ренжіді.

«Біздікі» деп атайтын елді мекендердің шашыраңқы кезінен өткен,

Сағымдар үшін жарыстан өтті, көшбасшылар мен адасқандардан өтті,

Барлық бостандықтардың гүрілінен өткен, соқыр жыпылықтаулар өткен.

Тыныштыққа бет бұрып, оның ішінде ең болмағанда бірдеңені естуге болады.

«Мың жыл біз үшін құм түйір, кітапта бір ғана жол бар»

Сегіз мыңдар шыңдарын бұлтқа тіреп айтады.

Мен ұйықтап жатырмын, ал сүт жолы менімен ән айтады,

«Бүкілін көрмей тұрып, сіз өзіңізді бөлшек сезінбейсіз».

Қайтадан туындаған сұрақтың жауабының артында Құдай тұр деп сенеміз.

Мәңгілік ізденіс серіктері мүшелік үшін қомақты жарна төлейді.

Бізді тұрақты өмір салтымыздан айырып, түсімізде басқа шындықты көреміз,

Белгілері мен таңбалары жоқ адамдар өз планетасын қолында ұстайды.

Мұхит үлкен, жер ұлы,

Бәрі өтуі керек.

Алыстан үлкен аю

Жол тілеймін.

Көзге жол көрінеді, Ұйқысыз түндері қаншама.

Ұлы таудың етегінде оттың қасында, жалғыз дұғада көшпенді тоңып қалды.

Шатқалдан мәңгілік тыныштық иіс пен жел әкеледі,

Жол тас пен шаң емес, бұл кездескен адамдардың жүздері.

Бұл карта мен жол емес, тіпті бір рюкзактың салмағы да емес,

Бұл дастандар, әңгімелер, бір жарым жүз тілдегі «махаббат» сөзі.

Ол бос келді, ескі жаңасы тозды,

Бірақ оның өзі үшін алған ақшасы мен цифрымен өлшеусіз, көзге көрінбейтін нәрсе.

Көпшіліктің шуынан әрі жеке Меккеге апаратын жол,

Сағат қатқан жерде бәрін молекулаларға сіңірген махаббат.

Даналықтың сыры, бұлақ пен өзен мұхитқа ұмтылады,

Көшпенді баррикадалардың жан-жағынан өтіп, бірлікке ұмтылады.

Мәтін әріп пен сөзден құралғандай, жол созылады,

Аю түнде шақырады, ал жол бір күні оның өнеріне айналады.

Ағаштан үзілген жапырақтай суық екпінде ұшып,

Жалғыз еркін суретші, жол – кенеп, тағдыр – қылқалам.

Қалайық, дос, ескектерге.

Толқын, жүзгішті аяма!

Үлкен Аю, жарылқа

Үлкен аю!