John Brown - Eric Andersen

John brown went off to war to fight on a foreign shore.

His mama sure was proud of him!

He stood straight and tall in his uniform and all.

His mama’s face broke out all in a grin.

«oh son, you look so fine, i’m glad you’re a son of mine,

You make me proud to know you hold a gun.

Do what the captain says, lots of medals you will get,

And we’ll put them on the wall when you come home.»

As that old train pulled out, john’s ma began to shout,

Tellin' ev’ryone in the neighborhood:

«that's my son that’s about to go, he’s a soldier now, you know.»

She made well sure her neighbors understood.

She got a letter once in a while and her face broke into a smile

As she showed them to the people from next door.

And she bragged about her son with his uniform and gun,

And these things you called a good old-fashioned war.

Oh!

good old-fashioned war!

Then the letters ceased to come, for a long time they did not come.

They ceased to come for about ten months or more.

Then a letter finally came saying, «go down and meet the train.

Your son’s a-coming home from the war.»

She smiled and went right down, she looked everywhere around

But she could not see her soldier son in sight.

But as all the people passed, she saw her son at last,

When she did she could hardly believe her eyes.

Oh his face was all shot up and his hand was all blown off

And he wore a metal brace around his waist.

He whispered kind of slow, in a voice she did not know,

While she couldn’t even recognize his face!

Oh!

lord!

not even recognize his face.

«oh tell me, my darling son, pray tell me what they done.

How is it you come to be this way?»

He tried his best to talk but his mouth could hardly move

And the mother had to turn her face away.

«don't you remember, ma, when i went off to war

You thought it was the best thing i could do?

I was on the battleground, you were home.

.. acting proud.

You wasn’t there standing in my shoes.»

«oh, and i thought when i was there, god, what am i doing here?

I’m a-tryin' to kill somebody or die tryin'.

But the thing that scared me most was when my enemy came close

And i saw that his face looked just like mine.»

Oh!

lord!

just like mine!

«and i couldn’t help but think, through the thunder rolling and stink,

That i was just a puppet in a play.

And through the roar and smoke, this string is finally broke,

And a cannon ball blew my eyes away.»

As he turned away to walk, his ma was still in shock

At seein' the metal brace that helped him stand.

But as he turned to go, he called his mother close

Джон Браун бөтен жағалауда соғысу үшін соғысқа аттанды.

Оның анасы оны мақтан тұтатыны анық!

Ол өзінің формасында және барлығында тік және биік тұрды.

Оның анасының жүзі күлімдеп  жарылып   көрілді.

«Ой, балам, сен өте жақсы көрінесің, сенің менің ұлым болғаныңа қуаныштымын,

Қолыңызда мылтық ұстағаныңызды білу мені мақтан тұтады.

Капитанның айтқанын орындаңыз, сіз көп медаль аласыз,

Сіз үйге келгенде оларды қабырғаға қоямыз.»

Ескі пойыз шығып бара жатқанда, Джонның анасы айқайлай бастады,

Маңайдағылардың барлығына айтыңыз:

«Бұл менің балам бармақшы, ол қазір әскери жауапкер, білесің бе».

Ол көршілерінің түсінетініне сенімді болды.

Ол ара-тұра хат алып, жүзі күлкіге бөленді

Ол оларды көрші үйдегі адамдарға көрсетті.

Ол өзінің формасы мен мылтығымен ұлы туралы мақтанды,

Бұларды сіз жақсы ескі соғыс деп атадыңыз.

О!

жақсы ескірген соғыс!

Содан кейін хаттар келмей қалды, көптен келмеді.

Олар шамамен он ай немесе одан да көп уақыт бойы келуді тоқтатты.

Сосын хат келді: «Төмен түсіп, пойызды қарсы алыңыз.

Сіздің ұлыңыз соғыстан келеді».

Ол күлді де, төмен түсті де, жан-жағына қарады

Бірақ ол өзінің солдат ұлын көре алмады.

Бүкіл адамдар өтіп бара жатып, ақыры ұлын көрді.

Мұны істегенде ол өз көзіне өзі сенбеді.

О оның бәрі оқталып                                                                                                          Қол |

Ол беліне металл ілмек тағып алған.

Ол баяу сыбырлады, ол білмейтін дауыспен,

Ол тіпті оның бетін тани алмады!

О!

мырза!

бетін де танымайды.

«Айтшы, менің сүйікті ұлым, олардың не істегенін айт.

Қалай болып келдің?»

Ол барынша сөйлеуге  тырысты, бірақ аузы әрең қозғалды

Ал анасы  бетін бұруға мәжбүр болды.

«Есіңде жоқ па, ана, мен соғысқа аттандым

Сіз мұны мен жасай алатын ең жақсы нәрсе деп ойладыңыз ба?

Мен ұрыс алаңында болдым, сен үйде болдың.

.. мақтанышпен әрекет ету.

Сіз менің аяқ киімімде тұрған жоқсыз.»

«Ой, мен сонда болғанда, құдай, мен мұнда не істеп жүрмін деп ойладым.

Мен біреуді өлтіруге немесе өлуге тырысамын.

Бірақ мені ең қатты қорқытқаны жауымның  жақындаған кезі болды

Оның жүзі менікі сияқты екенін көрдім».

О!

мырза!

дәл мен сияқты!

«және мен күн күркіреуі мен сасық иіс арқылы ойлана алмадым,

Мен спектакльдегі қуыршақ болдым.

Айқай мен түтіннің арасынан бұл жіп ақыры үзілді,

Зеңбіректің добы менің көзімді  ұшырды.»

Жаяу жүргенде, оның М.А. әлі күнге дейін шошып кетті

Оның тұруына көмектескен металл тіректі көрдім.

Бірақ ол баруға                   анасын  жақын шақырды