Verwandlung des Bösen - Eden Weint Im Grab

Herbst: schwarzes Schreiten am Waldsaum;

Minute stummer Zerstörung;

auflauscht die Stirne des Aussätzigen unter dem

kahlen Baum

Langvergangener Abend, der nun über die Stufen von Moos sinkt

November

Eine Glocke läutet und der Hirt führt eine Herde von schwarzen und roten

Pferden ins Dorf

Unter dem Haselgebüsch weidet der grüne Jäger ein Wild aus

Seine Hände rauchen von Blut und der Schatten des Tiers seufzt im Laub über den

Augen des Mannes, braun und schweigsam;

der Wald

Krähen, die sich zerstreuen;

drei

Ihr Flug gleicht einer Sonate, voll verblichener Akkorde und männlicher

Schwermut;

leise löst sich eine goldene Wolke auf

Bei der Mühle zünden Knaben ein Feuer an

Flamme ist des Bleichsten Bruder und jener lacht vergraben in sein purpurnes

Haar;

oder es ist ein Ort des Mordes, an dem ein steiniger Weg vorbeiführt

Die Berberitzen sind verschwunden, jahrlang träumt es in bleierner Luft unter

den Föhren

Angst, grünes Dunkel, das Gurgeln eines Ertrinkenden: aus dem Sternenweiher

zieht der Fischer einen großen, schwarzen Fisch

Antlitz voll Grausamkeit und Irrsinn

Die Stimmen des Rohrs, hadernder Männer im Rücken schaukelt jener auf rotem

Kahn über frierende Herbstwasser, lebend in dunklen Sagen seines Geschlechts

und die Augen steinern über Nächte und jungfräuliche Schrecken aufgetan

Böse

Was zwingt dich still zu stehen auf der verfallenen Stiege, im Haus deiner

Väter?

Bleierne Schwärze.

Was hebst du mit silberner Hand an die Augen;

und die Lider sinken wie trunken von Mohn?

Aber durch die Mauer von Stein siehst du den Sternenhimmel, die Milchstraße,

den Saturn;

rot

Rasend an die Mauer von Stein klopft der kahle Baum

Du auf verfallenen Stufen: Baum, Stern, Stein!

Du, ein blaues Tier, das leise zittert;

du, der bleiche Priester,

der es hinschlachtet am schwarzen Altar

O dein Lächeln im Dunkel, traurig und böse, dass ein Kind im Schlaf erbleicht

Eine rote Flamme sprang aus deiner Hand und ein Nachtfalter verbrannte daran

O die Flöte des Lichts;

o die Flöte des Tods

Was zwang dich still zu stehen auf verfallener Stiege, im Haus deiner Väter?

Drunten ans Tor klopft ein Engel mit kristallnem Finger

O die Hölle des Schlafs;

dunkle Gasse, braunes Gärtchen

Leise läutet im blauen Abend der Toten Gestalt

Grüne Blümchen umgaukeln sie und ihr Antlitz hat sie verlassen

Oder es neigt sich verblichen über die kalte Stirne des Mörders im Dunkel des

Hausflurs

Anbetung, purpurne Flamme der Wollust;

hinsterbend stürzte über schwarze Stufen

der Schläfer ins Dunkel

Jemand verließ dich am Kreuzweg und du schaust lange zurück

Silberner Schritt im Schatten verkrüppelter Apfelbäumchen

Purpurn leuchtet die Frucht im schwarzen Geäst und im Gras häutet sich die

Schlange

O!

das Dunkel;

der Schweiß, der auf die eisige Stirne tritt und die traurigen

Träume im Wein, in der Dorfschenke unter schwarzverrauchtem Gebälk

Du, noch Wildnis, die rosige Inseln zaubert aus dem braunen Tabaksgewölk und

aus dem Innern den wilden Schrei eines Greifen holt, wenn er um schwarze

Klippen jagt in Meer, Sturm und Eis

Du, ein grünes Metall und innen ein feuriges Gesicht, das hingehen will und

singen vom Beinerhügel finstere Zeiten und den flammenden Sturz des Engels

O!

Verzweiflung, die mit stummem Schrei ins Knie bricht

Ein Toter besucht dich

Aus dem Herzen rinnt das selbstvergossene Blut und in schwarzer Braue nistet

unsäglicher Augenblick;

dunkle Begegnung

Du, ein purpurner Mond, da jener im grünen Schatten des Ölbaums erscheint.

Dem folgt unvergängliche Nacht

Күз: орман шетіндегі қара адым;

үнсіз жою минуты;

астындағы алапестің маңдайын тыңдайды

жалаңаш ағаш

Бұрынғы кеш, енді мүк баспалдақтарына батып бара жатыр

қараша

Қоңырау соғылып, қойшы қара-қызыл отарды жетектейді

ауылға жылқылар

Жасыл аңшы жаңғақ бұталарының астында ойын ойнайды

Оның қолдары қанға боялады, ал аңның көлеңкесі жапырақта күрсінеді

адамның көздері, қоңыр және үнсіз;

орман

қарғалардың шашылуы;

үш

Оның ұшуы сонатаға ұқсайды, ол өңсіз аккордтарға толы және одан да еркектік

Меланхолия;

алтын бұлт тыныш ериді

Жігіттер диірменде от жағады

Жалын - ақшылдың ағасы және ол күлгінге көміліп күледі

Шаш;

немесе тас жолдың өтіп бара жатқан кісі өлтіру орны

Бөріқарақат жоғалып кетті, жылдар бойы ол қорғасын ауада армандады

қарағайлар

Қорқыныш, жасыл қараңғылық, суға батып бара жатқан адамның сылдыры: жұлдыздар тоғанынан

балықшы үлкен қара балықты суырып алады

Қатыгездік пен ессіздікке толы жүз

Артқы жақтағы төбелесіп жатқан құбырдың даусы қызылды бір сілкіндіреді

Өз нәсілінің қараңғы дастандарында өмір сүріп, мұздаған күзгі сулардың үстінде баржа

түнде көздері тас болып, қыз қорқыныштары ашылды

Ашулы

Үйіңіздегі тозығы жеткен баспалдақта тұрып қалуға не мәжбүр етеді

әкелер?

Қорғасынның қаралығы.

Көзіңе күміс қолыңмен не көтеріп тұрсың;

ал көкнәрге мас болып қабақтар салбырап тұр ма?

Бірақ тас қабырға арқылы сіз жұлдызды аспанды, Құс жолын көресіз,

Сатурн;

қызыл

Жалаңаш ағаш тас қабырғаны қатты қақты

Сіз шіріген қадамдармен: ағаш, жұлдыз, тас!

Сен, ақырын дірілдеген көк жануар;

сен, ақшыл діни қызметкер,

оны қара құрбандық үстелінде кім сойады

Ей, қараңғыда күлкің, бала ұйқыда бозарып кететін мұңды және ашулы

Қолыңнан қызыл жалын секіріп, көбелек күйіп кетті

О жарық сыбызғы;

o өлім флейтасы

Әкелеріңіздің үйіндегі тозығы жеткен баспалдақта тұрып қалуыңызға не себеп болды?

Қақпада періште хрусталь саусағымен қағады

О, ұйқының тозағы;

қараңғы аллея, қоңыр бақ

Өлгендердің бейнесі көгілдір кеште ақырын шырылдайды

Оның айналасында жасыл гүлдер тербеледі және оның беті оны тастап кетті

Немесе ол қараңғыда қанішердің суық маңдайына иіле берді

дәліз

табыну, нәпсінің күлгін жалыны;

қара баспалдақпен құлап өліп жатыр

қараңғыда ұйықтаушы

Біреу сені жол қиылысында тастап кетіп, артыңа ұзақ қарайсың

Кедей алма ағаштарының көлеңкесіндегі күміс қадам

Жемісі қара бұтақтарда күлгін болып жарқырап, шөпте қабығын төгеді

Түзу

О!

қараңғы;

мұздай маңдайға аққан тер мен мұңдылар

Шараптағы армандар, қара түтін басқан сәулелердің астындағы ауылдағы тавернада

Сіз, әлі шөл дала, қоңыр темекі бұлттарынан қызғылт аралдарды шақырасыз және

қара адамдардың қасында болғанда грифонның жабайы айғайын ішінен шығарады

Жартастар теңізге, дауыл мен мұзға қуады

Сен, жасыл металл мен барғысы келетін отты жүздің ішінде және

қараңғы уақыттарды және періштенің сүйек төбеден жалындаған құлауын әндеңіз

О!

Үнсіз айғаймен тізе бүккен шарасыздық

Сізге өлі адам келеді

Өзі төгілген қан жүректен шығып, қара қасқа ұя салады

айту мүмкін емес сәт;

қараңғы кездесу

Сен, қып-қызыл ай, зәйтүн ағашының жасыл көлеңкесінде көрінесің.

Одан кейін өлмейтін түн келеді