Sebastian im Traum - Eden Weint Im Grab

Mutter trug das Kindlein im weißen Mond

Im Schatten des Nußbaums, uralten Holunders

Trunken vom Safte des Mohns, der Klage der Drossel

Und stille

Neigte in Mitleid sich über jene ein bärtiges Antlitz

Leise im Dunkel des Fensters;

und altes Hausgerät

Der Väter

Lag im Verfall;

Liebe und herbstliche Träumerei

Also dunkel der Tag des Jahrs, traurige Kindheit

Da der Knabe leise zu kühlen Wassern, silbernen Fischen Ruh und Antlitz;

hinabstieg

Da er steinern sich vor rasende Rappen warf

In grauer Nacht sein Stern über ihn kam

Oder wenn er an der frierenden Hand der Mutter

Abends über Sankt Peters herbstlichen Friedhof ging

Ein zarter Leichnam stille im Dunkel der Kammer lag

Und jener die kalten Lider über ihn aufhob

Er aber war ein kleiner Vogel im kahlen Geäst

Die Glocke lang im Abendnovember

Des Vaters Stille, da er im Schlaf die dämmernde Wendeltreppe hinabstieg

Frieden der Seele.

Einsamer Winterabend

Die dunklen Gestalten der Hirten am alten Weiher

Kindlein in der Hütte von Stroh;

o wie leise

Sank in schwarzem Fieber das Antlitz hin

Heilige Nacht

Oder wenn er an der harten Hand des Vaters

Stille den finstern Kalvarienberg hinanstieg

Und in dämmernden Felsennischen

Die blaue Gestalt des Menschen durch seine Legende ging

Aus der Wunde unter dem Herzen purpurn das Blut rann

O wie leise stand in dunkler Seele das Kreuz auf

Liebe;

da in schwarzen Winkeln der Schnee schmolz

Ein blaues Lüftchen sich heiter im alten Holunder fing

In dem Schattengewölbe des Nussbaums

Und dem Knaben leise sein rosiger Engel erschien

Freude;

da in kühlen Zimmern eine Abendsonate erklang

Im braunen Holzgebälk

Ein blauer Falter aus der silbernen Puppe kroch

O die Nähe des Todes.

In steinerner Mauer

Neigte sich ein gelbes Haupt, schweigend das Kind

Da in jenem März der Mond verfiel

Rosige Osterglocke im Grabgewölbe der Nacht

Und die Silberstimmen der Sterne

Dass in Schauern ein dunkler Wahnsinn von der Stirne

Des Schläfers sank

O wie stille ein Gang den blauen Fluss hinab

Vergessenes sinnend, da im grünen Geäst

Die Drossel ein Fremdes in den Untergang rief

Oder wenn er an der knöchernen Hand des Greisen

Abends vor die verfallene Mauer der Stadt ging

Und jener in schwarzem Mantel ein rosiges Kindlein trug

Im Schatten des Nussbaums der Geist des Bösen erschien

Tasten über die grünen Stufen des Sommers.

O wie leise

Verfiel der Garten in der braunen Stille des Herbstes

Duft und Schwermut des alten Holunders

Da in Sebastians Schatten die Silberstimme des Engels erstarb

Ана баласын ақ айда көтеріп жүрді

Жаңғақ ағашының саясында, көне ақсақал

Көкнәрдің шырынын ішкен, Мұрынның жоқтауын

Және үндеме

Сақалды жүз бұларды аяп еңкейді

Терезенің қараңғысында тыныш;

және ескі тұрмыстық техника

әкелер

ыдыраған;

Махаббат пен күзгі арман

Жылдың қараңғы күні, мұңды балалық шақ

Бала жұмсақ суды салқындататындықтан, күміс балық тыныштық пен жүзді;

түсті

Өйткені ол құтырған қара аттардың алдына тас лақтырған

Сұр түнде оның жұлдызы оның үстіне келді

Немесе анасының тоңған қолын ұстап тұрғанда

Кешке Әулие Петрдің күзгі зиратында

Камераның қараңғылығында нәзік мәйіт әлі жатты

Ал мынау оның үстінен суық қабақтарын көтерді

Бірақ ол жалаңаш бұтақтарда кішкентай құс болды

Қарашаның кешінде қоңырау соғылды

Ұйқыдағы ымырттың бұрандалы баспалдақпен түсіп бара жатқан әкесінің үнсіздігі

жан тыныштығы.

Қыстың жалғыз кеші

Ескі тоғандағы шопандардың қара мүсіндері

сабан лашығындағы сәбилер;

о, қандай тыныш

Оның беті қара қызбаға батып кетті

Қасиетті түн

Немесе ол әкесінің қолында болғанда

Қараңғы Голготаға үнсіз көтерілді

Ал ымырт рок тауашалары

Оның аңызынан адамның көк бейнесі өткен

Жүрек астындағы жарадан қан күлгін түсті

О, қараңғы жанда крест қалай тыныш пайда болды

Махаббат;

өйткені қара бұрыштарда қар еріп кетті

Көгілдір самал қарт ақжелкенді көңілді ұстады

Жаңғақ ағашының көлеңкесінде

Ал оның қызғылт періштесі балаға үнсіз көрінді

қуаныш;

өйткені салқын бөлмелерде кешкі соната естілді

Қоңыр ағаш жақтауда

Күміс хризалиден көк көбелек шықты

О, өлімнің жақындығы.

Тас қабырғада

Сары бас иіп, бала үнсіз

Өйткені сол наурызда ай құлады

Түнгі қабірдегі қызғылт нарцис

Ал жұлдыздардың күміс дауыстары

Маңдайдан күңгірт ессіздік дірілдейді

Ұйықтаушы батып кетті

Көгілдір өзеннен өту қандай тыныш

Жасыл бұтақтарда ұмытылғанды ​​ойлап

Морочинц өзінің құлауына бейтаныс адамды шақырды

Немесе қарттың сүйекті қолында болғанда

кешкі уақытта қаланың құлаған қабырғасының алдында жүрді

Ал анау қара плащты қызғылт бала көтеріп жүрді

Жаңғақ көлеңкесінде зұлымдық рухы пайда болды

Жаздың жасыл баспалдақтарын сипалап.

О, қандай тыныш

Бақ күздің қоңыр тыныштығында шіріп кетті

Қарт ақсақалдың иісі мен мұңы

Өйткені Себастьянның көлеңкесінде періштенің күміс үні өлді