De Profundis - Eden Weint Im Grab

Es ist ein Stoppelfeld, in das ein schwarzer Regen fällt

Es ist ein brauner Baum, der einsam dasteht

Es ist ein Zischelwind, der leere Hütten umkreist

Wie traurig dieser Abend

Am Weiler vorbei

Sammelt die sanfte Waise noch spärliche Ähren ein

Ihre Augen weiden rund und goldig in der Dämmerung

Und ihr Schoß harrt des himmlischen Bräutigams

Bei der Heimkehr

Fanden die Hirten den süßen Leib

Verwest im Dornenbusch

Ein Schatten bin ich ferne finsteren Dörfern

Gottes Schweigen

Trank ich aus dem Brunnen des Hains

Auf meine Stirne tritt kaltes Metall

Spinnen suchen mein Herz

Es ist ein Licht, das in meinem Mund erlöscht

Nachts fand ich mich auf einer Heide

Starrend von Unrat und Staub der Sterne

Im Haselgebüsch

Klangen wieder kristallne Engel

Бұл қара жаңбыр жауатын сабан дала

Бұл жалғыз тұрған қоңыр ағаш

Бос коттедждерді айнала ысқырған жел

Бұл кеш қандай қайғылы

Ауылдан өткен

Момын жетім әлі сирек масақ жинап

Оның көздері ымыртта домалақтап, алтынға айналады

Ал оның жатыры көктегі күйеу жігітті күтеді

Үйге қайтқанда

Қойшылар тәтті денені тапты

Тікенекті бұтада шіріген

Алыстағы, қараңғы ауылдардың көлеңкесімін

Құдайдың үнсіздігі

Тоғайдың құдығынан сусын іштім

Маңдайымда суық темір қадамдар

Өрмекшілер менің жүрегімді іздейді

Аузымнан сөніп тұрған шам

Түнде мен өзімді тауда таптым

Жұлдыздардың ластығына, шаңына қарап

Фундук бұтасында

Кристалл періштелер тағы да шырылдады