Morgengrauen Und Dämmerung - Dorn

Meine Augen sind geblendet vom Sonnenschein,

Das Himmelsblau pflanzt seinen wuchernden Keim.

Das Schauspiel des Lebens geht seinen inszenierten Gang,

Doch ich entzieh mich diesem rosaroten Gesang.

Wunderschön kalt und dunkel ist es hier.

Blutige Leere, auf dass mein Herz gefriert.

Hier stirbt alles faulend, kreischend laut.

Es endet nur, wenn der Morgen graut.

Mein Herz schlägt schneller,

Mein Atem wird leichter,

Meine Augen leuchten heller,

Mein Licht dämmert immer seichter.

Es wird Zeit, der Tag endet.

Meine Zeit im Leben war verschwendet.

Die Lippen der Dämmerung küssen mich

Und die Schwärze schluckt mein Licht.

Es soll nicht grauen, es soll nicht enden,

Mich soll nun kein Morgen mehr blenden.

Still und ewig sei mein dunkles Glück.

Lasst mich hier, holt mich nicht zurück.

So soll es sein, so wird es geschehen.

Er wird mich in seine Arme nehmen.

Ich gehe dahin, verlasse das Leben,

Für mich wird es keinen Morgen mehr geben.

Күннің нұрынан көзім соқыр болды

Көк аспан өзінің кең тараған ұрығын өсіреді.

Өмір драмасы өзінің сахналық бағытымен жүреді,

Бірақ мен бұл қызғылт түсті әннен аулақпын.

Бұл жерде өте суық және қараңғы.

Жүрегім қатып қалмасын деп қанды бос.

Мұнда бәрі шіріп, қатты айқайлап өледі.

Таң атқанда ғана бітеді.

Жүрегім соғады тезірек,

тынысым жеңілдейді

менің көзім жарқырайды

Жарығым барған сайын таяздан ағып жатыр.

Уақыт болды, күн аяқталды.

Менің өмірдегі уақытым босқа кетті.

Ымырттың еріндері мені сүйеді

Ал қараңғылық нұрымды жұтады.

Ол сұр болмауы керек, ол аяқталмауы керек,

Мен ертеңге таң қалмаймын.

Әлі де мәңгілік менің қара бақытым болып қала бер.

Мені осында қалдыр, қайтарма.

Бұл солай болуы керек, солай болады.

Ол мені қолына алады.

Мен сонда барамын, өмірді тастаймын

Мен үшін ертең болмайды.